ଉତ୍କର୍ଷୁ ମଣିଷ

କେବେ ସିନା ଥିଲ ତୁମେ ଅନାଗତ ଭବିଷ୍ୟତ 

ସୂଚାଇ ନୂତନ ଅଙ୍କ

ସମ୍ମୁଖରେ ଉଭା ଏବେ ହୋଇଅଛ ତୁମେ ନବବର୍ଷ ,

ଭାବୁଅଛୁ ମନକଥା ମନ ମଧ୍ଯେ ନ ରଖି ଗୋପନ

କହିଦେଲେ ଭଲ ହେବ

ନବାଗତ ପରିଚୟେ ହେବ ଖୁସି ଘନିଷ୍ଠ କ୍ରମଶଃ ।

ବିଚ୍ଚିତ୍ର ଜୀବ ମଣିଷ ପାଲଟିଛି ଏବେ ଯନ୍ତ୍ର ଦାସ

ଭୁଲିଛି ସେ ମାନବତା

ବିଭାଜିତ ଜାତି ଧର୍ମ ସଂପ୍ରଦାୟେ କରୁଛି ସଂଘର୍ଷ, 

ସଦ୍ଭାବନା ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀ ଅହିଂସା ପଥକୁ ଭୁଲି

ବାଟବଣା ମଣିଷ ରାକ୍ଷସ

ହରାଇ ବିବେକ ବୁଦ୍ଧି କରିଚାଲେ ଧ୍ବଂସ ଓ ବିନାଶ ।

ବିପର୍ଯ୍ଯସ୍ତ ପରିବାର କୁଳଧର୍ମ ସଂସ୍କାର ସଂସ୍କୃତି

ବିଲୁପ୍ତ ହୁଏ ପ୍ରଜାତି

ଜଳେ ହିଂସା ବ୍ଯଭୀଚାର ଦ୍ବେଷ ଯୁଦ୍ଧ ଘନଘଟା ,

ଜର୍ଜରେ ଜୀବନ ଜ୍ବାଳା ଦୁରାଚାର ଭୟ ଓ ଆତଙ୍କେ

ଦିବା ସ୍ବପ୍ନ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ

ଶୁଖିଯାଏ ସୋହାଗ ମମତା ଦିଶେନାହିଁ ପନ୍ଥା ।

ନ ହେଉ କଠୋର ହୃଦ ସ୍ବେଚ୍ଛାଚାରୀ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ

ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଉ ସତ୍ଯନିଷ୍ଠ 

ସମୟର ଆହ୍ୱାନକୁ ଅବିଳମ୍ବ ବୁଝୁ ସେ ଅବଶ୍ଯ ,

ଭରିଦିଅ ପ୍ରତିପ୍ରାଣେ ଶକ୍ତି ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସାହ

ବଜାୟ ରହୁ ସ୍ବଚ୍ଛତା 

ସ୍ବକର୍ତ୍ତବ୍ଯ ଆଚାର ବିଚାରେ ଉତ୍କର୍ଷୁ ମଣିଷ ।