ତ୍ୟାଗ ଆଜି କାନ୍ଦୁଅଛି ସନ୍ଦେହ ଧକ୍କାରେ

ସନ୍ତାନକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇ ପିତାମାତାମାନେ

ପାଳିପୋଷି କଲେ ବଡ଼ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଯତନେ ।

କର୍ତ୍ତବ୍ୟରୁ କେବେହେଲେ କଲେ ନାହିଁ ଊଣା

ତଥାପି ଏବେ ସନ୍ତାନ ଦିଏ ଉଲୁଗୁଣା ।

ଜନ୍ମ କଲେ ତାକୁ ବଡ଼ କରିବାକୁ ହୁଏ

ଏ କର୍ମକୁ କେବେ କ'ଣ ତ୍ୟାଗ ବୋଲାଯାଏ ?

ଉଙ୍କି ମାରୁଥାଏ ମନେ ଅନେକ ସନ୍ଦେହ

ଝିଅ କହେ ପୁଅ ତୁମ ଅଧିକ ଯେ ପ୍ରିୟ ।

ତା' ପାଇଁ ଏସା କରିଲ ମୋ ବେଳକୁ ନାହିଁ

ଯେତେ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଲେ ବି ଏ ସନ୍ଦେହ ଥାଇ ।

ସେବାଯତ୍ନ କରି ପୁଅ ଦେବ ପିଣ୍ଡଦାନ

ସେଥିପାଇଁ ସାଇତିଅଛ ସମ୍ପତ୍ତିମାନ ।

ପରଗୋତ୍ରୀ ହେଲି ବୋଲି ମୋତେ ଭାବ ପର

ସେହି ସମ୍ପତ୍ତିରେ କ'ଣ ଭାଗ ନାହିଁ ମୋର ?

ଏକଅନ୍ନ ପରିବାର ରହିଛି ଯେଉଁଠି

ସନ୍ଦେହର ପରିସୀମା ବିସ୍ତୃତ ସେଇଠି ।

ଯେତେ ତ୍ୟାଗ କରିଲେ ବି ମାନେ ନାହିଁ ମନ

ସ୍ବାର୍ଥ ଆଖି ରଖିଥାଏ ଆହୁରିକୁ ଧ୍ୟାନ ।

ବିଗିଡ଼ିଲେ ଅଖୁ ଚକ ସନ୍ଦେହ ପ୍ରକାଶି

ଟୁପିଟାପି କଥା କେତେ ଆସେ ଭାସିଭାସି ।

ତ୍ୟାଗର ମହତ୍ତ୍ବ ସେଠି କେହି ବୁଝେ ନାହିଁ

ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ ଚୂର୍ଣ୍ଣ ବିଚୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଅଇ ।

କେତେ ଧକ୍କା ନଲାଗଇ ଗୃହମୁଖ୍ୟ ଯିଏ

ଯେତେ ବାଧାବିଘ୍ନ ସିଏ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଗୁଣେ ସହେ ।

ନିର୍ଦ୍ଧନ ପିତାମାତାଙ୍କ ମନେ ବି ସନ୍ଦେହ

ରଖି ନାହିଁ ଧନ ଯେଣୁ ଭାଗ୍ୟେ ନାହିଁ ସ୍ନେହ ।

ଯେତେ କଲେ ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ନହୋଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ

ମନେ ମନେ ହେଉଥାନ୍ତି କାର୍ଯ୍ୟରେ ବି ରୁଷ୍ଟ ।

ଉତ୍ତମ ପୁତ୍ରରେ କେତେ ଲାଗୁଥିବ ଧକ୍କା

ଅନୁଭବୀ ଏକଥାକୁ ବୁଝିପାରେ ଏକା ।

ତ୍ରେତୟାରେ ରାମ ଜନ୍ମ ଜଗତ ହିତରେ

ମାତ୍ର ମନ୍ଥରା କୈକେୟୀ ସନ୍ଦେହ ଘେରରେ ।

କେତେ ଅଶ୍ରୁ ନ ବହିଛି ଲୁଚାଇ ଲୁଚାଇ

ପ୍ରିୟପୁତ୍ର ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ବନବାସ ପାଇଁ ।

ରାମ ସିନା ବୁଝିଥିଲେ ବିମାତାର ମନ

ହେଲେ ସମାଜ ଚକ୍ଷୁରେ ସେ ନିନ୍ଦିତ ଜାଣ ।

ଅନ୍ତର୍ଦୃଷ୍ଟି ନିବେଶିଲେ ସିନା ତ୍ୟାଗ ଗାଥା

ଏ ମାନବ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ସାମରଥା ।

ଏଇ ତ ଆମ ଦୁନିଆ ବୁଝନ୍ତି ସକଳେ

ତଥାପି ଯନ୍ତ୍ରିତ ମୋହମାୟାର କବଳେ ।

ନଥିବାରୁ ସମ୍ପର୍କର ମୂଲ୍ୟ କା' ପାଖରେ

ତ୍ୟାଗ ଆଜି କାନ୍ଦୁଅଛି ସନ୍ଦେହ ଧକ୍କାରେ ।