ତୁମେ ଯେବେ ଅଛ

ସକାଳର ବାସ୍ନାଭରା ଫୁଲ

ରାତ୍ରିରେ ମହକୁ ଥିବା ରଜନୀଗନ୍ଧା

ଦି ପହରର ବସନ୍ତ ଖରାରେ

ମିଠା ମିଠା ସ୍ମୃତି ଆଣେ

ମନରେ ମନରେ

ଶିହରଣ ପ୍ରତିଟି ଅଙ୍ଗରେ ଅଙ୍ଗରେ ।

ମୋ ବଳିଷ୍ଠ ସମ୍ମୋହନ

ନିର୍ଭିକ କରେ ମତେ

ପଥର ଭଲି ଟାଣ ହୋଇଯାଏ

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ

ବିଶ୍ବାସର ପାହାଡ ଶିଖରେ ।

ଅନ୍ଧକାର ରାତିରେ ଡରେନି

ପାର୍କର ଭଙ୍ଗା ଛତୁ ଫୁଟା

ବେଞ୍ଚ ମଧ୍ୟ ଝୁରେନି

ମୋ ବାଡି ଅଗଣାରେ ଥିବା

ଗୋଲାପ ଗଛ ବି ଖୋଜେ ନି

ଡାମରା କାଉଟା

ଛାତ ଉପରେ ବସି

କା କା ଶଦ୍ଦ ବି କରୁ ନି ।

ତୁମେ ଥାଅ ବା ନ ଥାଅ

ସମସ୍ତେ ଭାବନ୍ତି

ତୁମେ ଅଛ ମୋ ନିକଟରେ

ତୁମେ ଅଛ ମୋ ଭାବନାରେ

ତୁମେ ଅଛ ମୋ ଅନ୍ତରରେ

ଟିକିଏ ବିଶ୍ବାସ

ତୁମ ଓ ମୋ ସମ୍ପର୍କ ଭିତରେ ।

ଆମର ସମ୍ପର୍କର ଢେ଼ଉରେ

ଏ ପ୍ରକୃତି ହସି ଉଠେ

ସ୍ମୃତିର ପେନ୍ଥା ପେନ୍ଥା ଫୁଲେ

ଡରିବା କାହାକୁ

ତୁମେ ଯେବେ ଅଛ 

ମୋର ସାଥେ

ଆସ ପ୍ରିୟତମା

ମିଶିଯିବା ଆମେ ଦୁହେଁ

ଖିର ନୀର ସମ୍ପର୍କ ଭିତରେ ।।