ତୁମେ କି ସେଇ ଝିଅ

ତିରିଶ ବରଷ ଲାଗଇ ବିରସ

ତୁମେ କରି ଗଲ ଏକା

କଲେଜ ବେଳର ସ୍ମୃତିକୁ ଜାବୁୁୁଡି

ଜୀବନ ଲାଗଇ ଫିିିକା ।

ରାଣ ଦେଇ ମୋତେ କହି ଥିଲ କେତେ

କରିିବ ଜୀବନ ସାଥି

ଚାହିଁ ମୁଁ ବସିଛି ଦିନ ରାତି ବିତେ

ପୁଣି ଚାଲି ଯାଏ ତିିିଥି ।

ଶୁଣିଲି ମୁଁ ଦିନେ ନାଲି ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗି

ପରକୁ ଆପଣା କଲ

କେତେ ସହଜରେ ସ୍ମୃତି ଅଡୁଆରୁ

ନିର୍ଭୟେ ବାହାରି ଗଲ ।

ଯେଉଁ ସ୍ଥାନେ ଆମ୍ଭେ ଭେଟ ହେଉ ଥିଲେ

ସେ ସ୍ଥାନ କଲି ନିଜର

ଯେବେ କରୁଥିଲା ଉପହାସ ମୋତେ

ତନୁୁୁରେ ଚଢେ ଜହର ।

ରେଳ ଡବା ବୁଲି ଚା' ମୁଁ ବିକିଲି

ମନେ ଧରି କେତେ ଆଶା

ତୋ ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ ଦେଖିବା ପାଇଁକି

ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ଅଭିଳାଷା ।

ସେ ଦିନରେ ଯେଉଁ କଷ୍ଟ ପାଉ ଥିଲି

ସେଥିରେ ଆନନ୍ଦ ଥିଲା

ଆଜି ତୋର ଯେଉଁ ରୂପକୁ ଦେଖିଲି

ରାଗ ରୁଷା ଲିଭି ଗଲା ।

ତୋର ଶୂନ୍ୟ ମଥା ଦେଲା ମୋତେ ବ୍ୟଥା

ଚାହିଁ ତ ନଥିଲି ଏହା

ତୋ ସୁଖରେ ସୁଖି ତୋ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖି

ଏହି ମୋ ଜୀବନ ରାହା ।

ସେହି ଝିଅ ତୁହି ନିରବେ ପିିିିଇଛୁୁ

ବିରହ ଯାତନା କ୍ଲେଶ

ମୁହିଁ ଯେ ପୁରୁଷ ପିିଉ ଥାଏ ବିଷ

ମୁହଁରେ ଫୁଟାଇ ହସ ।

ଏବେ ବି ମୋ ଦ୍ଵାର ତୋ ପାଇଁ ମୁକୁୁୁଳା

ଆସି ପାରୁ ମୋର ଘରେ

ବାଧ୍ୟ କରିବିନି ତୋ ନିୟମ ଭାଙ୍ଗି

କେବଳ କହୁଛି ଥରେ ।