ସାଥିଟିଏ ତୁମେ ମୋର

ତୁମହସ ଦେଖି ମେଳି ମେଳି ହୋଇ

ଉଡିଯାନ୍ତି ପ୍ରଜାପତି

ତୁମରି ଗହଳ କେଶରେ ଲୋ ସଖୀ

ଓହ୍ଲାଏ ଅନ୍ଧାର ରାତି I

ତୁମ ଆଖିଦେଖି ସୂରୁଜର ତେଜ

ଫିକା ଫିକା ମୋତେ ଦିଶେ

ତୁମରି ଦେହର ମହକ ନେଇ ଲୋ

ରାତିର ଶେଫାଳୀ ହସେ I

ତୁମକୁ ଯେଦିନ ସାଗର ବେଳାରେ

ଦେଖିଥିଲି ଏକା ଏକା

ଲାଗୁଥିଲା ଅବା କେଉଁ ଜନମରେ

ଥିଲି ତୁମ ପ୍ରାଣ ସଖା I

କ୍ଷୀର ସହ ନୀର ମିଶିଗଲା ପରି

ମିଶିଗଲା ଆମ ମନ

ସେହି ମୂହୂର୍ତ୍ତରେ ମନତଳେ ମୋର

ଉଇଁଲା ପୂନେଇଁ ଜହ୍ନ I

ପ୍ରେମର ରଜ୍ଜୁରେ ବାନ୍ଧିଦେଲ ମୋତେ

ରହିଗଲି ତୁମ ପାଶେ

ତୁମରି ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହେଉଛି ମୁଁ

ହସୁଛି ତୁମରି ହସେ I

ଏଇ କଥାକୁ ମୁଁ କାହାକୁ କେମିତି

ବୁଝାଇ କହିବି ସଖୀ

ଟିକିଏ ପାଖରୁ ଅନ୍ତର ହୋଇଲେ

ଓଦା ହେଉଛି ମୋ ଆଖି I