ଟିକିଏ ବି ବଦଳିନ

ଏତେ ଯୁଗ ପରେ ବି 

ତୁମେ ଟିକିଏ ବି ବଦଳିନ 

ନା ବଦଳିଛି ତୁମକୁ ନେଇ 

ମୋର ଭାବନା ଆଉ ସ୍ୱପ୍ନ ।

 

ଏଇମିତି କେବେ ନିଜକୁ 

ଟିକିଏ ଖାଲି କରିଦେଲେ ,

ତେଲଲୁଣର ସଂସାରରୁ ଦୂରେଇ ନେଲେ 

ତୁମେ ହୃଦୟ ଭିତରୁ ଉତୁରି ପଡ଼ । 

ତୁମକୁ ନେଇ ଏ ସାଇତା ସ୍ମୃତିକୁ 

ସମୟର ଡ଼ାହାଣୀ ଆଖି 

କେବେ ବି ଛୁଇଁ ପାରେନି ।

  

ଯେମିତି ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଆଉ ଶକ୍ତ  

ସୁରକ୍ଷା କବଚଟିଏ ଭିତରେ 

ସାଇତି ଯାଇଛ ସ୍ମୃତି ସବୁକୁ 

ଅଜର , ଅମର କରି ରଖିବାକୁ । 

ତୁମକୁ କି ତୁମ ସ୍ମୃତିକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲେ 

ଜୀବନାଟା କେତେ ଯେ ଛୋଟ ଲାଗେ !

ଠିକ୍ ଯେମିତି ମାଘ ମାସର ଦିନ 

ଆଉ ବୈଶାଖର ଶୀତଳ ରାତି ପରି

ଅନୋଉ ଅନୋଉ ଅନ୍ଧାର ମାଡ଼ି ଆସେ ,

ଆଖିକୁ ନିଦ ଆସୁ ଆସୁ ରାତି ସରିଯାଏ !

ଜୟଦ୍ରଥ ପରି ଆକୁଳ ହୁଏ କି , 

ଏ ସୂରୁଜଟା ଯେଉଁଠି ଅଛି 

ସେଇଠି ଅଟକି ଯାଆନ୍ତାନି , 

ରହି ଯାଆନ୍ତାନି ପୃଥିବୀଟି ଆଉ ନଘୁରି ? 

ଏ ଘୁରିବା ସହ ଏ ଦେହ ମନ ବି ତ

ଘୋରି ହୋଇ ଚାଲିଥାଏ ଅହରହ । 

ଜାଣେନି ତୁମେ ଏ ଦେହ 

ଆଉ ମନର ବାହାରେ କେମିତି ଲାଗ ? 

ସେଇଥି ପାଇଁ ତ 

ସମୟ ଆଉ ବୟସ ଗଡ଼ିଯିବାକୁ ଡ଼ରେ !

 

ଯଦି ଥରେ ମାତ୍ର ମିଶାଇ ପାରନ୍ତି 

ଏ ଦେହ ମନ ବାହାରେ ନିଜକୁ ତୁମ ସହ  

ତେବେ ତ ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ 

ଭାସିଯାଇ ପାରନ୍ତି 

ସମୟର ବା ମରଣର ସ୍ରୋତରେ ।