ତଥାପି ସ୍ୱାଧିନ କହୁ

ହେଇ ଦେଖ ମୁକ୍ତି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଖୋଜି

ନାରୀ ନୟନର ଉଷୁମ ଲୁହରେ ନିଜ ଅନିଚ୍ଛାରେ ଭିଜି ।

ସଂସ୍କାର ବେଡିରେ ସଂସ୍କୃତି ଆଳରେ ନାରୀର ଜୀବନ ବନ୍ଦୀ

ପ୍ରତିଭା ପ୍ରଭାବ କାହିଁ ନିରର୍ଥକ ନିରାଶରେ ହୁଏ ଛନ୍ଦି ।

ବିକଶିତ ପଥ ସୁଗମ ହୁଏନା ରହିଯାଏ କିଛି କିନ୍ତୁ

ଦୂର ପରଵତ ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଛି ସରବେ ମୋହରେ ମାତୁ ।

ମାତୃତ୍ୱ ଶଙ୍କିତ ନୀଚ୍ଚ ଭାଵନାରେ ଝିଅ ଜନ୍ମ କାଳେ ବୋଝ

ଭ୍ରୂଣରୁ ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହୋଇଯାଏ କିଏ  ଶିକ୍ଷିତ ସମାଜେ ଆଜ ।

ସୁରକ୍ଷା ଖୋଜୁଛି ଵାଳା ଠାରୁ ବୃଦ୍ଧା କାମୁକ ରାକ୍ଷସ ପାଇଁ

କେତେବେଳେ କିଏ ଶିକାର ହେଉଛି ଜୀବନ ଭରସା ନାହିଁ ।

ନାରୀ ଯେ ସ୍ୱାଧୀନ ନାରୀ ନୁହେଁ ନ୍ୟୁନ ନାରୀଦେବୀ ମହନୀୟା

ଏ ସତ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନରେ ଆନ୍ଦୋଳିତ ମନ  ଏ କିବା ମୁକ୍ତିର କାୟା ।

ନାରୀ ସ୍ୱାଧୀନତା ବଳି ପଡ଼ିଯାଏ ତଥାପି ସ୍ୱାଧୀନ କହୁ

ଲଢ଼ିବାକୁ ହେବ ଜୀଵ ଥିବା ଯାଏଁ ଢାଳି ନିଜ ଲୁହ ଲହୁ ।