ସତରେ ମୁଁ କାହିଁକି ଆସିଛି

ଦେଖିବା ପାଇଁ ନିତି ନିତି ନୂଆ କଥା 

ଏଇ ନୟନରେ, 

କଳ୍ପନା ଭିତରେ ନୂଆ ନୂଆ ଛବିକୁ 

ଖୋଜେ ସଂସାରରେ ।

ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ, ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଏ, ଏ 

ବିବର୍ତ୍ତନ ଦୁନିଆରେ 

ଖୋଜିବା ପ୍ରତିକ୍ଷଣ ଚାଲେ, ମଣିଷର

ହୃଦୟ ଭିତରେ ।

ମଣିଷ କଟାଇ ଥାଏ ସମୟ, କେତେ

 ଚକା ଭଉଁରୀରେ

ବହୁ ଘଟଣା ଘଟଇ ପରା ଏହିପରି 

ଖୋଜିବା ଭିତରେ ।

ଜୀବନ ତ ନାଟ୍ୟଶାଳା, ନାଟକରେ, 

ଚିନ୍ତାରେ କାଳ କାଟୁଛି

ବେଳେ ବେଳେ ନିଜର ସତ୍ତା ଓ ସବୁ 

ସତ୍ୟତାକୁ ଭୁଲି ଯାଉଛି ।

ବହୁ କେତେ ତଥ୍ୟ ନିଜ ମନ ଭିତରେ 

ରଖି ଅଛି

କେତେବେଳେ ସେ ଭାବନାକୁ ହଜାଇ 

ବି ଦେଉଛି ।

ଜ୍ଞାନ ସମୂଦ୍ର, ତା ଭିତରୁ ପାଇଣ ବିନ୍ଦୁଏ 

ସୀମିତ ଜ୍ଞାନରେ, 

ସବୁ କିଛି ଜାଣି ଅଛି ବୋଲି, ମୁଁ ମଣିଷ

ଫୁଟାଣି ମାରେ ।

କୁଟିଳତା ମତାନ୍ଧତା ମନରେ ଖୁନ୍ଦି, ବେଶ

ଭଦ୍ର ମଣିଷର 

ଭଦ୍ର ଖୋଳକୁ ପିନ୍ଧି, ଆତ୍ମ ବଡିମା କରଇ 

ଅନ୍ତର ମଧ୍ୟର ।

ସେଇ ନିର୍ଲଜ ଭାବନାରେ, ଭାବଇ ସବୁ

କିଛି ଜାଣି ଅଛି, 

ମିଥ୍ୟା ଆବରଣରେ, ମଣିଷ ପଣିଆଟିକୁ 

ମୁଁ ହରାଇଛି ।

ଘରବୁଡା ନୀତିରେ ବୁଡ଼ାଏ ଘର କେତେ, 

ମିଶାଇ ବିଷ ବିଶ୍ୱାସରେ , 

ଅଧର୍ମ ଓ ଅକର୍ମ, କେତେ କଣ ଅଘଟଣ 

କାର୍ଯ୍ୟ ଜାଣତରେ କରେ ।

କେତେ ବେଳେ ଏଇ ବିଶାଳ ଗଗନକୁ 

ଅନାଇ ଚାହିଁ ଥାଏ

ମୌନରେ ନୀଳ ଆକାଶକୁ ବସି ତାର

ଦିବ୍ୟତାକୁ ଦେଖୁ ଥାଏ ।

କେତେ ଦୂର ଲମ୍ବିଛି ଏ ସୁନୀଳ ଆକାଶ, 

ତାହା ଭାବୁଥାଏ

ତାହା ମନ ଭିତରେ ପ୍ରଶ୍ନାବଳୀ ସମୁହର 

ଉତ୍ତର ଖୋଜି ଥାଏ ।

ଜୁଳୁ ଜୁଳିଆ ପୋକ ପରି ମୋ ଜୀବନ 

କେବେ କେବେ ଭାବେ  

ମରୀଚିକା ପଛେ ଧାଉଁଛି କି ସେ ଏଇ 

ରଂଗ ମଂଚ ଭବେ ।

ତୁଟିଯିବ ସବୁ କରମ ଫୋଟକା ସଦୃଶ 

ଜୀବନ ସରିଲେ  

ଏ ମର୍ମକୁ ଭୁଲି ଯାଉ ମାୟା ତ ମାୟା 

ର ପ୍ରଭାବ ବଳେ ।

କେବେ ମନରେ ଆସଇ, ସତରେ ମୁଁ 

କାହିଁକି ଆସିଛି

କଅଣ ପାଇଁ ମୁହିଁ ଅସତ୍ୟକୁ ସିଦ୍ଧ 

କରିବାକୁ ଲାଗିଛି ।

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳରେ ସ୍ବାର୍ଥକୁ କରି ସାଥି, 

ଚାଲେ ମିଛରେ

ଅନ୍ଧ ଭାବରେ ମାତି ଚାଲିଛି କିଛି ନଭାବି 

ଏ ଦୁନିଆରେ ।

ଭାବିପାର ଏହା ମୋ ପାଗଳାମି, ତୁଛା 

ଅନ୍ଧାରରେ ମାଡି ଯାଉଛି 

ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଛି, ମୁଁ କିଏ, କାହିଁକି 

ଆସିଛି, କିଏ ପଠାଇଛି ।