ସନ୍ତାନ

ତୋତେ ଜନ୍ମ ଦେଇ ହୋଇଲି ମୁଁ ଧନ୍ୟ

ମୋ କୋଳେ ହୋଇ ତୁ ଜନମ,

ମାତୃ ନାମ ମୋର ସାର୍ଥକ କରିଲୁ

ତୁ ହେଲୁ ମୋ କୁଳ ନନ୍ଦନ ।

ଲଭିଲି ପରଶ କୁମାରୀତ୍ବ ଶେଷ

ଯେବେ ଯଠରେ ତୁ କଲୁ ନିବାସ,

ଧରଣୀରେ ରଖି ତୋ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ

ଖେଳିଗଲା ମନେ ମୋର ସୁହାସ୍ୟ ।

କେତେ ଯତନରେ ଗର୍ଭରେ ଧରିଲି

ନ ପଡ଼ୁ ତୋତେ କା ନିଃଶ୍ୱାସ,

ଜନମିଲୁ ଯେବେ ଷଠିଘର ତୋଳି

ପଞ୍ଚୁଆତି ପାଳି ଏକୋଇଶା କଲି ହରଷେ ।

ନ ଲାଗୁ ଆଘାତ କଅଁଳ ପାଦରେ

ଛାଇ ହେଇ ତୋର ରହିଲି,

ତୋ ମାଆ ଡାକରେ ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲିଲି

ତୋ ହସେ ଜୀବନ ଜିଇଁଲି ।

ତୋ ପାଇଁ କି ମୋର କେତେ ଯେ ସପନ

ଏ ଆଖିରେ ଉଙ୍କି ମାରିଲା,

ସପନ ସବୁକୁ ପୁରା କରିବାକୁ

ତୋ କଷ୍ଟକୁ ନିଜର କରିଲି ।

ତୁ ଥିଲୁ ମୋର କୋଳର ନନ୍ଦନ

ହଜିଗଲା ମୋର ସୁନେଲିର ଦିନ,

ଯେବେ ଛିଡ଼େଇଲୁ ସବୁ ବନ୍ଧନ

ଦୂର ଦେଶେ ଯାଇ ଭୁଲିଗଲୁ ମା' କୋଳ ସୁଖ ଝୁଲଣ ।

ଏ ରକତେ ଗଢ଼ା ଏ ମମତ୍ୱେ ଗଢ଼ା

କେମିତି ଭୁଲିବି ତୋତେ ମୁଁ,

ମୋ ଜୀବନ ତୁହିଁ ମୋ ପ୍ରାଣ ତୁହିଁ

ତୁହିଁ ମୋର ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ତୁ ପରା ଅଟୁ ମୋ ଆଖିର ପିତୁଳା

ବଂଶ ରକ୍ଷାକାରୀ ସୁସନ୍ତାନ,

ତୋତେ ଝୁରି ଝୁରି ଏ ବୃଦ୍ଧା ଶ୍ରମେ

ଲୁହରେ କଟୁଛି ମୋ ଦିନ ।

ତଥାପି ତୋହର ମଙ୍ଗଳ ମନାସି

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ କରେ ବନ୍ଦନ,

ଯେଉଁଠି ଥାଆତୁ ସୁଖରେ ଥାଆତୁ

କୋଟି ଆୟୁଷ ନେଇ ଜିଇଁଥା ମୋ ସନ୍ତାନ ।