ରାଧାଈଷ

ରାଧା ଲୁହ ବୋଧେ ପଡିଲା ପ୍ରଭୁ ହେ 

ଯଦୁବଂଶ ହେଲେ ନାଶ,

ଶିଆଳି ଲତାରେ ଝୁଲୁଥିଲ ତୁମେ

ମାରି ଟିକେ ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ ।

ବଂଶ ନାଶ ଯାଉ ବୋଲି ପ୍ରଭୁ

ମନେ ନଥିଲା ଟିକିଏ କ୍ଳେଶ,

ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ଜାରା ଶବର

ତୀରରେ ତେଜିଲ ପ୍ରଭୁ ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ।

କାହା ପାଇଁ ନିନ୍ଦା ଲାଗିବନି ବୋଲି

ମାରୁଥିଲ କି ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ,

ବଂଶ ନାଶ ଯିବ ବୋଲି ମନେ

ନଥିଲା ତୁମର ଅବଶୋଷ ।

ଏରକାର ବଣେ ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟେ

ଯେବେ ହେଉଥିଲା ଯୁଦ୍ଧ ଶେଷ,

ଏତେ ବେଳେ ପ୍ରଭୁ ନିଜ ଲୀଳା କାହିଁ

ନ କଲ ତୁମେ ପ୍ରକାଶ ।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ଅଭିନୟ କରି

ବଦଳାଇ ତୁମ ବେଶ,

ରାମ ରାବଣ ଯୁଦ୍ଧ ପୁଣି

ଲାଗିଲା ବରଷ ବରଷ ।

ସବୁ ଅବତାରେ ଅବତାର ନେଇ

ପାଇଥିଲ କେଉଁ ଯଶ,

ନିଜ ବଂଶ ପାଇଁ ମନରେ ତୁମର

ନ ଥିଲା ଟିକିଏ ଲେଶ ।

ପ୍ରଭୁ ମାୟାଧର ମାୟା ନ କରି ପ୍ରକାଶ

ପାଇଲ ତୁମେ କେଉଁ ସୁଖ ସ୍ପର୍ଶ,

ନିଜ ହାତେ ପୁଣି ନିଜ ବଂଶ ତୁମେ

କରିଦେଲ ପ୍ରଭୁ ଶେଷ ।

ଏତେ ଲୀଳା ପ୍ରଭୁ କାହିଁକି ରଚିଲ

ହେ ଲୀଳାମୟ ଲୀଳାପୁରୁଷ,

ଭକ୍ତିଅର୍ଘ୍ୟ ତୁମ ଚରଣେ ସମର୍ପେ 

ହେ ମୋହନ ରାଧାଈଷ ।