କବିତା

କବିତା ତୁମେ ଗୋ ମାନସ କନ୍ୟା ମୋ

ଲାଗ ମୋତେ ଭାରି ଭଲ,

କି ଦିନ କି ରାତି ତୁମ କଥା ଭାବେ

କରିବାକୁ ଟିକେ ଗେଲ l

ସପନ ରେ ଆସି ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଦିଅ

ଉଠି ମୁହିଁ ବସି ଲେଖେ,

ତୁମ ଭାବନାରେ ରାତି ବିତିଯାଏ

କଳ୍ପନା ଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖେ l

ସଜାଏ ତୁମର  ରୂପ ଓ ରଙ୍ଗ କୁ 

ଜହ୍ନରୁ ଜୋଛନା ଆଣି,

କେବେତୋଳିଆଣେ ସାଗର ରୁ ନୀଳ

ସଜାଇବାକୁ ଗୋ  ବେଣୀ l

ପୁଣି କେବେ ଆଣେ ମୁକ୍ତା ଖୋଜି ଖୋଜି

ଗଭାରେ ଖଞ୍ଜିବା ପାଇଁ,

ବାଳଅରୁଣ ଙ୍କ ରଙ୍ଗ ମାଗି ଆଣେ

ଓଠରେ ଭରିବା ପାଇଁ l

ମନ ବଗିଚାରୁ ଶବ୍ଦ ଫୁଲ ତୋଳେ 

ସୁବାସିତ ଫୁଲ ବାଛି,

ରଙ୍ଗୀନ ଫୁଲକୁ ସଜାଇ ମଜାଇ

ଗୁନ୍ଥି ଦିଏ ତାକୁ ବସି l

ତାହାରି  ଗଭାରେ ଖଞ୍ଜି ଦେବି ମୁଁଯେ

ରଜନୀଗନ୍ଧା ର ମାଳ,

ସୁନ୍ଦରୀ ଦିଶିବ ବାସ ଚହଟିବ

ମହକିବ କନ୍ୟା ମୋର l

କେତେ ସୁଖ ଦୁଃଖ ମନର ବେଦନା

କହିବ ସେ ମନ ଖୋଲି,

ଶୁଣାଇବ କେତେ ଅଭିଜ୍ଞତା ଆଉ

ଶିଶୁ ଗୀତ ଭଳି ଭଳିl

ଗୀତ ଚାତୁରୀରେ ବାଣ୍ଟିବକେତେଯେ 

ଉପଦେଶ ଜଗତକୁ,

ସଂସ୍କାର ସଂସ୍କୃତି କଥା ଶିଖାଇବ

ଭବିଷ୍ୟତ ପିଢ଼ିଟିକୁ l

ଉପମାଦି ଯେତେ ଅଳଙ୍କାର ମାନ

ଖଞ୍ଜିବାକୁ ଭାବେ ମନେ,

ନାହିଁ ଏତେ ଜ୍ଞାନ ମୁଁ ଯେ ଅକିଞ୍ଚନ

ସରଳ କବି ମୁଁ ଜଣେ l

ସରଳ ସୁନ୍ଦରୀମାନସ କନ୍ୟା ମୋ

ଚାତୁରୀରେ ମନ ମୋହେ,

ପାଠକ ମାନଙ୍କ ମନ କିଣିବାକୁ 

କଣେଇ କଣେଇ ଚାହେଁ l

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଜଣାଣ ଦେଶର ବନ୍ଦନ

କରିବ କବିତା ମୋର,

ମରିବା ଆଗରୁ ସୁଖ ମନାସିବି 

 ଜିଇଁ ରହୁ କନ୍ୟା ମୋର  l