ସଂସାର

ତୁମେ ମୋର ଏତେ ପାଖେ ଥିଲେ ବି

କାହିଁ କେଜାଣି ଲାଗୁଥାଅ ସାତପର

ଗୋଟିଏ ବିଛଣାରେ ଦୁଇଦିଗ ମୁଁହ

ସ୍ଵାର୍ଥପର ଅହଂକାରର ଘୋଡି ହୋଇ ଚାଦର

ପରସ୍ପର ରହିଥାଉ ଯେ ଯାହା ଦୁନିଆଁରେ ।

ହସୁଥାଅ ତୁମେ କୁତ୍ରିମ ହସ

ମୋ ଆଗେ ସ୍ତ୍ରୀଟିଏ ପୁଅଝିଅ ଆଗେ 

ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦର ମାଆର ଅଭିନୟ କର

କାଚ ପରି ଭାଙ୍ଗିଛ ସଂପର୍କ ନିଜେ ଜାଣିଶୁଣି

ମାଟି ଛାଡି ଯେବେ ଉଡିବାକୁ ଚାହିଁଲ ନୀଳ ଆକାଶରେ ।

ବିଶ୍ଵାସର ମାଟିହାଣ୍ଡି ଫାଟିଗଲେ ଥରେ

ଯୋଡିହୁଏନା କଞ୍ଚାକାଦୁଅ ଦେଇ

ନଈ ବି କଡଲେଉଟାଏ ସମୟେ ସମୟେ

ରୋକଠୋକ୍ ମନାକରେ ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶିବାକୁ 

ବାଧା ଆସିଲେ ଟିକିଏ ତାର ସ୍ଵାର୍ଥରେ ।

ସ୍ଵାଧୀନତାର ଅଠାକାଠିରେ ଲଟକି ଗଛଡାଳେ

ଶିକାରୀ ଟାଣିନିଏ ତା ପଞ୍ଜୁରୀକୁ ଶିଖାଇ

ତୁମ ରୂପ ଯୌବନର ପଦ୍ମତୋଳା ପଢି ପଢି 

ସାପ ପରି ମୋଡିମାଡି ଗଦ ଶୁଙ୍ଘାଇ

ବଶୀଭୂତ କରେ ତାର ଗୁପ୍ତ ପେଡିରେ  ।

ଦାନାଖିଆ ଚଢେଇଟି ଭଳି ସବୁଦିନ 

ତୁମେ ଚାଲିଯାଅ ଆଉ କାହାର ଛାତକୁ

ରଦିଆ ସଂସ୍କତିର ଶୃଙ୍ଖଳ ଛିଡାଇ 

ଭୁଲିଯାଇଥାଅ ମାନ ସମ୍ମାନ ଇଜ୍ଜ୍ଵତକୁ ।

ଗୋଟିଏ ଚାବିନେନ୍ଥାରେ ଗୁନ୍ଥା ଏ ସଂପର୍କ

ବିଶ୍ଵାସର ବରଗଛଟିଏ ଏ ସଂସାର

ସ୍ନେହ ମମତା ପ୍ରେମର ଅମୃତ ସାଗର

ଯେଉଁଠି ନଥାଏ କେବେ ହଳାହଳ

ଭୁଲିହୁଏନା ଜୀବନ ନିଦାଘେ ତାର ଶୀତଳତାକୁ ।

ବୟସ ସରିଗଲେ ହାଟ ଭାଙ୍ଗିଯିବ

ଯିଏ ଯାହା ବାଟେ ଚାଲିଯିବେ

ସବୁଆଡେ ଶୂନଶାନ ନିରବତା ଆଉ ଖାଁ ଖାଁ

ଚଢେଇ ମାନଙ୍କର ଚେଁ ଚାଁ ବିକଟାଳ ରାବେ

ଭାଙ୍ଗିଯିବ ତୁମ ଅନନ୍ତଶୟନ ।

ଆଖି ଖୋଲିଲାପରେ କିଛି ଆଉ ନ ଥିବ

ସ୍ମୃତିସବୁ ଅଳସ ଭାଙ୍ଗୁଥିବେ

ବିଷାକ୍ତ ସଂପର୍କର କୁହୁଳା ଧୂଆଁ ଆଡେଇ

ଦେଖୁଥିବେ କେହି ଜଣେ ତୁମକୁ ଚାହିଁ ବସିଛି

ଯିଏ ଅଗ୍ନିକୁ ସାକ୍ଷୀରଖି ସଂସାରେ କରିଥିଲା ପଣ ।