ସଂପର୍କ

ଉଷା ଆସେ ପ୍ରାଚୀ କାନ୍ଥେ ଯେବେ ଢଳି ଢଳି

ସଂପର୍କର ସୁଅ ଛୁଟେ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ବୋଳି ।

ବିବିଧ ଭାବନା ଯୁକ୍ତ ଏଇ ମନ ପ୍ରାଣ

ତହିଁରେ ଯେ ବିକସିତ ସଂପର୍କ ବନ୍ଧନ ।

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ଡୋରି ଲଗାଇ ସନ୍ତାନେ 

ବୁକେ ଧରି ମାତା ତୃପ୍ତ ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନେ ।

ଜନକ ଶାସନ ତଳେ ଯେ ସ୍ନେହ ଗୋପନ

ଭବିଷ୍ୟ ସଜାଡି ନିଏ ସଂପର୍କର ଦାନ ।

ଦାରୁଣ ଖେଦ ଉପୁଜେ ଯେବେ ଭଗ୍ନୀ ହୃଦେ

ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେଇଣ ଭାଇ ବୋଲଇ ଯେ ପଦେ ।

ସଂପର୍କ ବିହୁନେ କାହିଁ ଲଭିବା ଯେ ତୃପ୍ତି

ପରକେ ଆପଣା କରେ ବାଢି କେତେ ସ୍ମୃତି ।

ଅତି ସୂକ୍ଷ୍ମ ଢାଗା ଏହି ସଂପର୍କର ଖିଅ 

ସନ୍ଦେହ କଲେ ନିମିଷେ ଲିଭେ ତା'ର ମୋହ ।

ଅଭିନୟ କର ନାହିଁ ସଂବନ୍ଧ ଗଠନେ

ବିଶ୍ଵାସେ ବନ୍ଧା ଜୀବନ ଭାବି ନିଅ ମନେ ।

ସୂରୁଜ ବିନା ଦିବସ ଯେହ୍ନେ ମୂଲ୍ୟହୀନ

ଯେସନେ ରଜନୀ ବିନା ଚନ୍ଦ୍ରମା ଶ୍ରୀହୀନ ।

ସେହି ରୂପେ ଅପୂର୍ବ ଏ ସଂପର୍କର ଉତ୍ସ

ସଯତ୍ନେ ସଜାଡି ରଖ ଭାବ ନାହିଁ ତୁଛ ।

ଜଳ ବିନା ମୀନ ପ୍ରାଣ ଯେହ୍ନେ ବଞ୍ଚି ଥାଇ

ଶୁଷ୍କ ନଦୀ ଦେଖି ଯେହ୍ନେ ନଉକା ଝୁରଇ ।

ଏପରି ଭାବ ସଂପର୍କ ଯେ ଜନ ନଜାଣେ

ଗୃହ ତା ଶୋଭିତ ହୁଏ ଶ୍ମଶାନ ସମାନେ ।

ସଂପର୍କର ମଧୁରତା ବୁଝେ ଯେ ମନୁଷ୍ୟ

ଭାଗ୍ୟ ତା ଉଜ୍ଜଳ ଦିଶେ ଆସେନା ବିରସ ।