ସନେଟ

ଅଦିନ ମେଘ ଦେଇଥିଲି ତୋତେ ମୁଦ ଖୋଲା ମନ ଚିଠି

ଆସିଲୁ ଏମିତି ଭାବୁଛି କେମିତି ଚିଠି ମୋ ନ ଯାଉ ଫିଟି

ଗୁମର ଭରା ମୋ ପ୍ଲାବନର କ୍ଷେତ୍ର ଜଗିବସିଅଛି ତୋତେ

ମେଘ ଖଣ୍ଡ ତଳେ ଭୁଲିଯିବି କାଳେ ଲେଖିଥିଲି କଥା କେତେ ।

ରାତ୍ରିର ଭ୍ରମ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ ଶ୍ରମ ଝରିଯାଏ ବ୍ୟଥା ହୋଇ

ଦରଜର କଥା କରଜ ନ ହେଉ ଆଖିପତା ଯାଏ ନଇଁ

ଯକ୍ଷ ପାତିଛି ବକ୍ଷ ତାହାର ଯକ୍ଷ ବଧୁ ଏକା ଏଠି

ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ରେ ବିରହ ବାର୍ତ୍ତା ଅଟକିଥିଲା ଯେ ସେଠି ।

ମେଘ ମେଦୁର ଆକାଶ ଆଖିର ବିରହ ବ୍ୟାକୁଳ ଗୀତିକା

ଯକ୍ଷିଣୀ ଓଠର କ୍ଲାନ୍ତ ତିଳଚିହ୍ନ ଅଶ୍ରୁଧାରେ ଲାଗେ ଫିକା

ନ ଆଣି ପାରିଲେ ଲେଉଟ ବାରତା ଛୁଇଁଦେଇ ଆସ ଥରେ

ପ୍ରିୟତମ ସ୍ପର୍ଶ ହରିଦେଵ କ୍ଳେଶ ବର୍ଷା ରେ ଭିଜିବା ପରେ ।

ଆଶା ନିରାଶାର ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ଅପେକ୍ଷିତ ଲମ୍ବା ରାତି

ଅଦିନ ବର୍ଷା ରେ ଭାସି ଯାଉଅଛି ଯକ୍ଷ ବଧୁର ଚିଠି ।