ଭୁଲି ହୁଏନା ସେଦିନ ସଞ୍ଜ

                       

ଶୀତୁଆ ଲଗନ କଥା,

ପାହାଡ଼ ତଳ ଝରଣା କୂଳ

ମନେ ଜଗାଏ ବ୍ୟଥା ।

ହୃଦୟ ଛୁଇଁ ବହୁ ଯେ ଥିଲା

ଧୀର ଶୀତଳ ବାଆ ,

ଗିରି ଚୂଡ଼ାରୁ ଖସିଯାଉଥିଲା

ତପନର କାନ୍ତ ଛାୟା ।

ସବୁଜ ପଣତ ଉଡାଇ ଦେଇ

ହସୁଥିଲା ବନ ,ପ୍ରାନ୍ତର ,

ବକପକ୍ଷୀଏ ଶୁଭ୍ର ମୁକ୍ତା ସମ

ଶୋଭୁ ଥିଲେ କ୍ଷେତ ମଧ୍ୟର ।

ଧୀରେ ଫୁଟୁଥିଲେ ତାରା ଫୁଲ ସବୁ

ଆକାଶର ଛାତି ଛୁଇଁ ,

ଏମିତି ବେଳରେ ତୁମେ ଥିଲ ସାଥି

ମୋଠାରୁ ଦୂରରେ ରହି ।

ପାହାଡ଼ ତଳ କୁଡ଼ିଆ ଘରୁ

ଦିକିଦିକି ଦୀପ ଶିଖା ,

ଯେମିତି ତୁମେ ଆସ ଛପି ଛପି

ଟିକେ ଲୁଚି ଦିଅ ଦେଖା ।

ସ୍ପନ୍ଦନ ରେ ମୋର ଅପୂର୍ବ ଉଲ୍ଲାସ

ଶୀତଳ ଆବେଶ କମ୍ପନ ,

ଓଠ ଛୁଇଁ ମୋର ଝରି ପଡ଼ୁଥିଲା

ଅନାମିକା ପୁଷ୍ପ ଚୁମ୍ବନ ।

ତୁମ ଦୁଇ ଆଖି ସହସ୍ର ଆଖିରେ

ରହିଥିଲା ମତେ ଚାହିଁ ,

ଲାଗୁଥିଲା ସତେ ପବନ ଆସିଛି

ତୁମରି ପରଶ ନେଇ ।

ତୁମ ମିଠା ହସ ପୁରି ରହିଥିଲା

ତମାମ ଶୀତୁଆ ସଂଜରେ ,

ପାଖରେ ନଥାଇ ଛୁଇଁ ପାରୁଥିଲି

ସେଇ ସେ ବିଜନ ବେଳାରେ ।

ଏତେ ନିବିଡ଼ ସେଦିନ ସ୍ମୃତି

ଯାହାକୁ ପାରୁନି ଭୁଲି ,

ମନ ଝରଣାର ଚହଲା ପାଣିରେ

ଖେଳୁଛି ସେ ଲୁଚକାଳି ।