ସଂବିତ୍

ନିଜେ ହିଁ ନିଜର ପୃଥିବୀ

ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ଭିତରେ

କିଛି ସନ୍ଦିହାନ ଭବିଷ୍ୟତ

ଆକାଶ ଟା ଶୂନ୍ୟ ଯଦି

ରାସ୍ତା ଟା ବି ଫର୍ଚ୍ଚା ଫର୍ଚ୍ଚା ଦିଶେ।

ରାସ୍ତାରେ ଚାଲି ଯାଉଥିବା ଆକାରକୁ

କିଏ ଝାଙ୍କୁଛି ଅବା ନ ଝାଙ୍କୁଛି

ଜାଣିବାର ପରବାୟ ନାହିଁ

ବାସ୍ ସେ ଚାଲିଛି ଯେ ଚାଲିଛି

ତା'ର ରାସ୍ତାରେ ସଂଜ୍ଞା ଟିଏ ନାହିଁ।

ଅଭିସନ୍ଧି କହିଲେ କିଛି ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଯାହା ସେ ପାନ କରି 

ନୀଳକଣ୍ଠ ସାଜିଛି

ବିଶ୍ୱାସ ର ଅନତି ଦୂରରେ

ଦେଖେ ଜଳି ଯାଇଥିବା ଅସ୍ତିତ୍ବ।

ସନ୍ଦିହାନ ଭିତରେ କୁହୁଳେ

ଘମାଘୋଟ ଯୁଦ୍ଧ

ସେ ଯୁଦ୍ଧ ଟା ତା' ମନ ଆଉ ହୃଦୟ ର

ଅତି ଆପଣାର କ୍ଷେପଣାସ୍ତ୍ର।

ସଂଵିତ୍ ର ମନସ୍ତତ୍ତ୍ୱ ଟିଏ

ନିଜ ଭିତରେ ଅଙ୍କୁରିତ

ଧ୍ୟାନ ର ଅପୂର୍ବ ଆଭାସ

ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ର ପାଦ

ନା ଶୁଭେ ପାହୁଣ୍ଡ ର ଶବ୍ଦ

ନା ପାଦ ର ବାର୍ତ୍ତା ।

ଆଲ୍ହାଦିତ କୋମଳ ନୟନ

ଖୁସି ର ଆସ୍ତରଣ ଟିଏ ଛାଇଦିଏ

ବିମୁଗ୍ଧ ମନରେ

ଆନନ୍ଦ ର ପରିଭାଷା କହେ

ନିଜ ଭିତରେ ନିଜେ ହିଁ ପୃଥିବୀ।