ସମୁଦ୍ରର ଶୋଷ

ସେ ଫିଙ୍ଗିପାରେ ନୀଳନୀଳ ଢେଉ ,

ତା ଅକ୍ଷତ ଛାତିରୁ ଶୁଭିପାରେ ସୁ ସୁ ର ଗର୍ଜନ ।

ନୀଳ ନୀଳ ଦେହରୁ ଫିଙ୍ଗିପାରେ ସେ ଅନାବୃତ ଫେନୀଳ ବାରିଧି ,

ତା ରୂପ ଯୌବନରୁ ଆଙ୍କିହୁଏ ଚିତ୍ରକଳାର ଅନେକ ଚିତ୍ର ।

ସେ କାଳେ ସବୁ ସହିପାରେ ବୋଲି ବରୁଣ !

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ବୋଲି ସମୁଦ୍ର ।

କେହି ପଢିଛ କି ତା ମନର କଥା ?

ତା ଛାତି ତଳର ଅକୁହା ବେଦନା ?

କେହିଜଣେ ତା ଅସହାୟତାକୁ ଚିହ୍ନେ ,

ସେଥିପାଇଁ ସେ ଆଙ୍କେ ବେଳାଭୂମିରେ ବାଲିଘର ।

ରଙ୍ଗ ମାଖେ , ଦିଅଁ ଗଢେ , ପୁଣି ଦିଅଁଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନା କରେ ,

ତାର ସେଇ କୁନି ରଙ୍ଗମଖା ଦେଉଳରେ ।

ସେ ଦିଅଁ ର ରଙ୍ଗ କାଳେ ସମୁଦ୍ର ରଙ୍ଗର ,

ସେ ଦିଅଁ ର ଆଖି କାଳେ ସୁଧୁ ଗୋଲାକାର !

ସେ ଚିତ୍ରକର କାଳେ ପାଗଳ ଥାଏ ,

ବେଳାଭୂମି ଛାତିରେ ତା ଉପରେ ବାଲିଫିଙ୍ଗା ଯାଏ ।

ବାଲିଫିଙ୍ଗେ ସେ ବେଳାଭୂମିର ପୁରୁଣା ଦୋକାନୀ,

ନୂଆ କରି ଆସିଥିବା ପୁରୀକୁ ତରୁଣୀ !

ସେ ଚିରାଚରିତ ପାଗଳଟି ହସେ !

ତା ହସରେ ସେ ଗଢିଥିବା ବାଲିଘର ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ,

ତା ଦିଅଁ ମିଶିଯାଏ ସେ ନୀଳନୀଳ ଢେଉରେ!!! !

ସେ ପାଗଳ ପୁଣି ଆଙ୍କେ କାଳିଆ ମୁହଁକୁ ।

କାଳେ ସୁଧୁ କଳାମୁହଁ ଧଳା ହେବ ବାଲିକଣିକାରେ !!!

ଆଉ ସମୁଦ୍ରଟି ଭାସିଯିବ କାଳିଆ ପ୍ରେମରେ ।

              ୦-୦-୦