ସ୍ମୃତି ନଦୀ ତୀରେ

ପ୍ରତୀଚୀର ସୂର୍ଯ୍ୟ    ଡୁବି ଯାଇଅଛି

   ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟ ପର୍ବତ ଛୁଇଁ ,

ସାଗରର ଢେଉ   ଅମାନିଆ ହୋଇ

  ସୀମାଲଙ୍ଘେ ନୀଳ ବକ୍ଷକୁ ଡେଇଁ।

ମନର ଛବିକୁ    କାନ୍ ଭାସ୍ ତଳେ

   ଆଙ୍କିବା ହେଉନି ଆଉ ସହଜ ,

ବସନ୍ତ ଯାଇଛି   ସ୍ମୃତିକୁ ଖୋଜିଛି

   ଝାପସା ଦିଶୁଛି ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜ ।

ବସନ୍ତରେ ସବୁ   ପତ୍ରଝଡ଼ା ଦେଇ

  ନୂଆ ପତରବି ହେଉଛି ସଜ ,

 ସମୟ ସହିତ   ଋତୁ ବଦଳିଛି

  ନିରସ ଜୀବନ ଲାଗଇ ତୁଚ୍ଛ ।

ଇଚ୍ଛା ମରିଯାଏ  ଊଷର ମରୁରେ

 ମନ ଅମାନିଆ ବୋଲ ମାନେନା ,

ଅକୁହା କାହାଣୀ କାଗଜେ ଉତ୍ତାରେ

 ହୃଦୟ ବେଦନା କିଏ ଜାଣେନା ।

ସ୍ମୃତିର ବକ୍ଷରେ  ଅଲିଭା ଅକ୍ଷରେ

  ରହି ରହି ବହେ ଅଭୂଲା କ୍ଷତ ,

ମଧୁର ମୁହୂର୍ତ୍ତ  କେତେ ଅଶ୍ରୁସିକ୍ତ

  ଝରି ଝରି ଝରେ ସେ ଅବିରତ ।

ବେଦନାରେ ଭରା ସେହି ସ୍ମୃତି ପରା

 ଚାହିଁଲେ ବି କେବେ ଭୁଲି ହୁଏନି ,

ଯେତେ ଝରାଇଲେ ଆଖି ଲୁହ ତଳେ

   ବିଶ୍ବାସଟା କିନ୍ତୁ ଧରା ଦିଏନି ।

ଅହଙ୍କାର ଯା'ର  ହୃଦୟରେ ଘର

ଆବେଗର ଭାଷା ସେ ବୁଝେନାହିଁ ,

ସ୍ମୃତି ନଦୀତୀରେ ଯେତେ ଭସାଇଲେ

 ପଛେ ପଛେ ପୁଣି ଆସଇ ଧାଇଁ ।

ଅଛି ସେହି ନଦୀ  ଅଛିବି ଶ୍ମଶାନ

 ଦହକି ଉଠଇ ପାଉଁଶ ନିଆଁ ,

ଯେତେ ଢାଳିଲେବି ପାଉଁଶରେ ପାଣି

ମନେପଡ଼ି ପୁଣି ଲାଗେ ଛାନିଆଁ ।

ଦ୍ଵନ୍ଦଭରା ମନ  ନୀରବରେ ଲେଖେ

  କଳ୍ପନା କୁଣ୍ଡଳି ଭିତରେ ହଜି ,

ଜାଣେନା ବଢ଼ିବ  ଆଗକୁ ଅବା ସେ

  ଫେରିବ ପଛକୁ ସ୍ମୃତିକୁ ଖୋଜି ।

ସ୍ମୃତିତ ରହିବ   ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାଏ

  ଚାଲୁଛି ଚାଲିବ ଜୀବନ ସହ ,

ପୃଷ୍ଠା ଓଲେଟେଇ ଦେଖୁଥିବି ଖାଲି

   ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାଏ ଟାଣିବ ମୋହ ।

ସମୟ ସହିତ   ବଦଳେ ମନୁଷ୍ୟ

  ଲିଭିଯାଏ ନାହିଁ ଅଭୂଲା ସ୍ମୃତି ,

ଘୃଣାରେବି ନୁହେଁ ଯଥେଷ୍ଟ ସମ୍ମାନେ

  ଲେଖି ରଖିଅଛି ଜୀବନ ଗୀତି ।