ସ୍ମୃତି (୨୨)#ମଧୁମୟ ମହକ#

ଆକାଶ ଖସେଇ ଦେଇଥିଲା ସେଦିନ

ତା'ର ସେ ମେଘୁଆ ପଣତ,

ପ୍ରୀତିର ମଧୁମୟ ମହକେ ଝୁଲୁଥିଲା

ଆପଣାପଣ ଅଭିମାନ ସହିତ ,

ମୁଁ ଉଠି ଆସୁଥିଲି ମୋ ଅତୀତର କବର ତଳୁ

ରଙ୍ଗ ହରା ଋତୁଟିଏ ପରି

ହୃଦୟ ମୋ ଖୋଜୁଥାଏ ତମ ପ୍ରେମ ଆଗ ଭଳି

ଏପଟେ ଯାଉଥିଲା ସମୟ ସରି ,

ସତରେ ସାମାନ୍ୟ ଭୁଲରେ କେତେ କ'ଣ

ବଦଳି ଯାଇପାରେ ଗୋଟେ ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ,

ଜୀବନ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଯେ ନିଆରା କବିତା

ସେ କଥା ମଣିଷ ବୁଝେ ବହୁ ପଛରେ ,

ଏ ଅଭିମାନୀ ସ୍ମୃତିର ସୁନେଲି ରଙ୍ଗ

ବିଭୋର କରେ ନିଃଶବ୍ଦ ନିଶିରେ ,

ମନର ଅଭିନୟ ,ସଂଳାପ ସହ ଶେଷ ହୋଇ 

ଝୁଣ୍ଟେ ଯେବେ ବିଗତ ଝାଉଁଳା ସ୍ମୃତିରେ ..... !