SM Boos :ପ୍ରେମ ବିରହ କବିତା: 02

ତୁମେ ଥିଲ ମୋର ପ୍ରଥମ ସକାଳ-ଶରତର ଜହ୍ନରାତି,

ତୁମେ ହିଁ ପ୍ରଥମେ ପୁଲକ ଜଗାଇ-ଛନଛନ କଲ ଛାତି |

ତୁମରି ପାଇଁ ମୋ ଉଦାସ ହୃଦୟେ ଫୁଟିଲା କଦମ୍ବ ଫୁଲ,

ଲୁଚି ଲୁଚାଇଲ ମୋତେ ଶିଖାଇଲ ନୂଆ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ |

କ୍ଳାନ୍ତ ଡେଣାରେ ମୋ ଦେଇଥିଲ ବଳ-ଶୂନ୍ୟ ଅଞ୍ଜଳିକୁ ଭରି,

ଭଗ୍ଣବୀଣାରେ ଝଙ୍କାର ତୋଳିଲ ସୁର ଲୟ ତାଳ ଧରି |

ହତାଶା ମରୁରେ ବରଷି ଯିବାକୁ ଆସିଲ ବାଦଲ ହୋଇ,

ଦିଗହରା ଥିଲି ପଥ ଦେଖାଇଲ ଧ୍ରୁବତାରାଟିଏ ହୋଇ |

ତୁମେ ହିଁ ବୁଝିଲ ମୋ ହୃଦୟ ଭାଷା-ପଢିଲ ଅଲେଖା ବ୍ୟଥା,

ଅନୁରାଗ ରଙ୍ଗେ ଭିଜାଇ ମୋ ମନ ଶୁଣିଲ ଅକୁହା କଥା |

ଆଙ୍କିଦେଲ ତୁମେ ଶତ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଜୀବନ ଆକାଶେ ମୋର,

ତୋଳିଦେଲ ପୁଣି ଅଳକାପୁରୀରେ ହୀରା-ମୋତି ଖଞ୍ଜା ଘର |

ସ୍ମୃତିକୁ ସାଉଣ୍ଟେ ଆଜି ମୁଁ ନିସଙ୍ଗେ ଖୋଜେ ତୁମ ପ୍ରୀତିଛୁଆଁ,

ତୁମରି ବିରହେ ପାଏ ମୁଁ ଯାତନା –ମନହୁଏ ଅମାନିଆଁ |