ସିଏ ମୋର ପ୍ରିୟ ଗାଁ

କେବେ ହାତ ଠାରିକେବେ ନାମ ଧରିଡାକୁଛି ମୋତେ ମୋ ଗାଁ ।

କେବେଠୁ ଦେଖିନିକେବେଠୁ ଛୁଇଁନିତା ଶିରୀ,ଚଇତି ବାଆଁ।

ତାହାରି ବୁକୁରେ ପାଦ ଗଣି ଗଣିଚାଲିବା ଶିଖିଛି ମୁହିଁ ।

କେତେ ଯେ ପଡିଛିକେତେ ଯେ ଝୁଣ୍ଟିଛି ହିସାବ କା ପାଖେ ନାହିଁ ।

ସାଙ୍ଗ ମେଳେ ଖେଳିତା ଧୂଳି,ବାଲିରେଛୋଟରୁ ହୋଇଛି ବଡ଼ ।

କୁନି କୁନି ପାଦେଆଘାତ ଦେଇଛିକରିନି କେବେ ଆକଟ ।

ମୋ ଗାଁ ତୁଠରେ ସକାଳ ସଂଜରେ ଲାଗେ ଭୁଆଁସୁଣି ଭିଡ଼ ।

ରାଇଜକ କଥା ଟୁପୁରୁ ଟାପୁରୁକି ଖରା ବରଷା ଜାଡ ।

ମୋ ଗାଁ ମନ୍ଦିରେ ଶଙ୍ଖ ଘଣ୍ଟି ଶୁଭେପ୍ରଭାତେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ନିତି ।

ମୋ ଗାଁ ବିଲରେ ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ କୃଷକ କରଇ କ୍ଷେତି ।

ଜନନୀଟେ ପରିପାଳିଅଛି ମୋତେ କରିନି କଉଠି ଉଣା ।

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରେମରେ ବାନ୍ଧିକି ରଖିଛି ଜଗତରେ ଅନୁପମା ।

ତାହାରି କୋଳରେ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭହେଉ ତା କୋଳରେ ଶେଷ ।

ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢ଼ାମୋର ଏ ଶରୀରତା ମାଟିରେ ହେଉ ନିଃଶେଷ ।

ମେଲାଣୀ ଦେଇଛିବିଗତ ଦିନରୁ ନିଜ ଗୋଡେ କରି ଠିଆ ।

ସରଗଠୁ ବଡ଼ ଗଙ୍ଗାଠୁ ପବିତ୍ର ତ୍ୟାଗର ଜୀବନ୍ତ ନାଁ ।

ସିଏ ମୋ ପ୍ରିୟ ଗାଁ ।

ସିଏ ମୋ କୋରୁଆ ଗାଁ ।