ଶୂନ୍ୟତାର ଚାରିକାନ୍ଥ

ଉତକ୍ଷିପ୍ତ ଅନ୍ତରୁ, ନିର୍ଜନ ଅନ୍ଧାରେ, ଖାଲି ହାଏ ହାଏ ଶୁଭୁଥିଲା;

ଝରକା ବାହାରୁ ଜହ୍ନ ଯେବେ, ତାଚ୍ଛଲ୍ୟରେ କିରି କିରି ହସୁଥିଲା l

ଏ ଶୀତ ସଂଧ୍ୟାରେ, ଗରମ୍ ଚା’ର ଅପେକ୍ଷା କରିବା, ଭାରି ବାଧୁଥିଲା;

ରାସ୍ତା ଆରପଟ ଘର ଛାତ ଉପରକୁ, ଆଖି ବାରମ୍ବାର ଯାଇ ନିରାଶରେ ଫେରୁଥିଲା l

ସେ ପୁରୁଣା ଦିନର ଖିଏ ଖିଏ ସ୍ମୃତି ଆସି, ଚମକାଇ ଦେଇ ଯାଉଥିଲା,

କାଳେ ଆସି ଉଭା ହୋଇ ଯାଅନ୍ତକି ସାମନାରେ ଏ ମନ ଭାବୁଥିଲା l

ସେଦିନ ତୁମେ ଥିଲ, ମୁଁ ଥିଲି, ଆଉ ଏ ସାରା ସହର ନିଦେ ଶୋଇ ଯାଉଥିଲା,

ତୁମେ ଗପୁଥିଲ ଅନାବନା ତୁମ ଖିଆଲି ଭାବନାକୁ ଯୋଡି ଯାଡି, ମୁଁ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲି l

ଏଇଠୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଦେଖା ଚାହାଁ, ଭଲ ପାଇବାର ମଂଜି, ଗଛ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ;

କିନ୍ତୁ ଦିନେ ଆସି ଅଦିନ ବତାସ, ତା'ର ସାଥେ ସେ ଗଛକୁ ଉଡ଼େଇ ତ ନେଇଗଲା l

ନିର୍ଜନତାରେ ମତେ ଛାଡିଦେଇ ଅନ୍ୟ କାହା ଉଦ୍ୟାନକୁ ଶୋଭାରେ ବଢାଇ ଦେଲା,

ଆୟତ ମନଟା ଇତସ୍ତତେ ବୁଲି ସେଇଦିନୁ ଦିଗହରା ହୋଇଗଲା l

ଛପି ରହିଥିବା ମନର କଥାକୁ, ଆଜି ଶୁଣନ୍ତିନି କେହି, ପ୍ରଗଳଭ୍ ପରାଏ ଏକା ଏକା ଗପି ଚାଲେ,

ଝରା ବର୍ଷା ବେଳେ ଖାତା ବହି ସବୁ ଭରି ଯାଉଛନ୍ତି ଅଭିମାନ ଭରା ଗୀତରେ l

ଏବେବି ଦୂରରୁ କିଛି ଫୁଲ ଗନ୍ଧ ଭାସିଆସି ଆଘ୍ରାଣରେ ଭରିଗଲେ,

ଲାଗେ ତୁମେ ଆସିଗଲ, ମୃଦୁ ହସ ଝଲକାଇ, ତୁମ ସରୁ ସରୁ ଓଠ ଧାରେ l