ଶୂନ୍ୟତା

କାହିଁକି କେଜାଣି ତୁମ ପ୍ରତିଛବି

ଆସୁଥାଇ ନିତି ମନେ

ଚାଲିଗଲ ସାଥି ଅଧା ରଖି ପ୍ରିତୀ

ଦୁଃଖ ଦେଇ ମୋ ଜୀବନେ ।

ଚେହେରା ଅନେକ ଦେଖେ ମୋର ଆଖି

ଲାଗ ଭଲ ଖାଲି ତୁମେ

ଦେହ ମନ ସବୁ ପ୍ରିତୀରେ ଭିଜାଇ

ହଜିଯାଅ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ।

ଚାତକ ସଦୃଶ ଚାହିଁ ବସିଥିଲି

ପ୍ରୀତିର ବରଷା ଧାରା

ବୈଶାଖ ର ତାତି କରଇ ଅତୃପ୍ତି

ଜଳି ଯାଏ ମନ ପାରା।

ଫଗୁଣର ଫଗୁ ଆଣିଥିଲି ହାତେ

ରଙ୍ଗେଇବା ପାଇଁ ଅଙ୍ଗ

ଲୁହ ବନ୍ୟା ଆସି ଧୋଇ ନେଇଗଲା

ଅଧୁରା ମୋ ପ୍ରିତୀ ରଙ୍ଗ ।

ଆଶା ସ୍ବପ୍ନ ଯେତେ ମରୀଚିକା ପ୍ରାୟ

ତତଲା ମରୁରେ ପ୍ରାଣ

ଶୂନ୍ୟତା ଘେରିଚି ପ୍ରିୟାର ଦୂରତା

ନିସଙ୍ଗେ ଛାଡେ ପରାଣ ।