ଶୁଖୁଆ ରାଣୀ

ଶୀତୁଆ ସକାଳେ ଶୀତୁଆ ପଖାଳ

 ଘରମଣୀ ତାର ସାଥେ,

 ଗୋଡ଼ା ଲୁଣ ସଂଗେ କୋଳି ଲଙ୍କା ମନ୍ଥା,

 ଥା'ନ୍ତି ତାଟିଆର କାନ୍ଥେ ।

 ପଖାଳ ଘରଣୀ ଚୂଲି ପୋଡ଼ା ହୋଇ

 ସଜ ବାଜ ହୋଇ ଯାନ୍ତି,

 କାତି ଛଡ଼ା ହୋଇ ଖାରପାଣିଆ ସେ

 ମହକ ଫୁଟାଇ ଥାନ୍ତି ।

 ପଖାଳ ଗୁଣ୍ଡାଏ ତୁଣ୍ଡେ ଦେଲା ପରେ

 ଟିପ ମାରି ନେଉ ତାଙ୍କୁ,

 ଭାରିଜାକୁ ତାର ଦେଖିଣ ପଖାଳ

 ଧାଇଁଯାଏ ଉଦରକୁ ।

 ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ମୋହର ମହକି ପଡଇ

 ହେଉ ଯେଉଁଠି ବି ପୋଡ଼ା,

 ଅଳପ ସଳପ ଯାହା ଥାଉ ପଛେ

 ଶୁଖୁଆ ରାଣୀଟି ଲୋଡା ।

 ବାଡି ବିଲାତିକୁ ବେସର ସଂଗରେ

 ଖାରପାଣିଆ ଶୁଖୁଆ,

 ତବତ ଭାତକୁ ମୁଗ ଡାଲି ଥିଲେ

 ଆଉ କିବା ଅଛି ଲୋଡା ।

 ହାଟ ସଉଦାରେ ତା ନାଁ ଟି ଆଗ

 କାଗଜ ଠୁଙ୍ଗାରେ ଆସେ,

 ପୁଷି ବିଲେଇର ଚକା ଚକା ଆଖି

 ମଉକାକୁ ଜଗି ବସେ ।

 ଏବେ ଶୁଖୁଆକୁ ନାକ ଟେକିଲେଣି

 ଛିଃ ...ଛିଃ ...ଗନ୍ଧ କହି,

 ବଡବଡିଆଙ୍କ ମନେ ନାହିଁ ଆଉ

 କାଲି ଯାଉଥିଲେ ଖାଇ ।