ସହରୀ ବଣମଣିଷ

ବଣ ମଣିଷର ଦେଖାହେଲା ଦିନେ

ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅର ସାଥେ

ତା' ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲା ତାକୁ

ମନେ ଥିବା କଥା କେତେ ।

ବୁଦ୍ଧି ବିବେକରେ ତୁମେ ଧୁରନ୍ଧର

ଭଲମନ୍ଦ ଜାଣିପାର

କହିବ କି ତମେ ଲଙ୍ଗଳା ଦେହକୁ

କାହିଁ ଦେଖା ବାରମ୍ବାର ।

ଆମପରି ଦିନେ ତୁମେ ରହିଥିଲ

ତାପରେ ମଣିଷ ହେଲ

ଆଧୁନିକ ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ତମେ ପୁଣି

ଆହୁରି ତଳକୁ ଗଲ ।

ଦେହ ଢାଙ୍କିବାକୁ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିଲ

ଲଜ୍ୟା ନିବାରଣ ପାଇଁ

ଏଇନେ ପୋଷାକ ଏମିତି ପିନ୍ଧୁଛ

ବୁଲୁଛ ଦେହ ଦେଖେଇ ।

ଝିଅଟି କହିଲା ସେଇଟା ଫେସନ

ଆଜିକାଲି ଆମ ପାଇଁ

ତୁମେତ ବଣରେ ରହୁଅଛ ସଦା

ସେତକ ବୁଝିବ କାହିଁ ।

ହସି ହସି ଝିଅ କହିଦେଲା ପୁଣି

ମୁହଁକୁ ତାହାର ଚାହିଁ

ଆମରି ହାତରେ ସାରା ଦୁନିଆଁଟା

ଚଲାଉ ତାକୁ ଆମେହିଁ ।

ବଣମଣିଷଟି କହିଲା ଝିଅକୁ

ତୁମେ ସବୁ ସ୍ୱାର୍ଥପର

ଆମକୁ ହଟେଇ ଆମରି ଜାଗାରେ

କରୁଅଛ ଘରଦ୍ୱାର ।

ବଣରେ ଆମେତ ରହୁଅଛୁ ବୋଲି

କୁହନ୍ତି ବଣ ମଣିଷ

ସହରରେ ତମେ ରହୁଅଛ ବୋଲି

ସହରୀ ବଣମଣିଷ ।