ଶିକ୍ଷକ

ନବୀନତା ଭରିଦିଏ ଯେ ତନ୍ଦ୍ରାଛିନ୍ନ ଚକ୍ଷୁରେ

         ଆଲୋକର ପଥ ଦେଖାଏ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ

ଅସ୍ଥିର ଚିତ୍ତରେ ଆଣେ ସଦା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଥିରତା

        ଚିର ନମସ୍ୟ ସେ ,ନିଃସନ୍ଦେହେ ଜଗତଜିତା ,

ଇଶ୍ବର ତୁଲ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ ଏ ସମାଜ ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା

        ଆଗାମୀ ପିଢ଼ିକୁ ଗଢିବ କେ ବା ତାଙ୍କ ଛଡା

ତାଙ୍କରି ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ସମ୍ଭବ ଗୁଣୀ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ

       କଥା ତାଙ୍କ ମାନିଲେ ସମାଜ ହେବ ଲାଭାର୍ଥୀ ,

ଜଗତ ସାକ୍ଷୀ ସେ ସୂତ୍ରଧର ରାଷ୍ଟ୍ର ନିର୍ମାଣର

         ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ଗଢିବାରେ ନାହିଁ ବାଛ ବିଚାର

ତାଙ୍କରି ଆଶୀର୍ବାଦେ ଶିଷ୍ୟ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନ

         ସର୍ଵଜ୍ଞାତ ସେ ହିଁ ,ଦେଶ ଜାତିର ଅଭିମାନ ,   

କେବେ ସେ ଚାଣକ୍ୟ କେବେ ପୁଣି ଗୁରୁ ସାନ୍ଦିପନୀ

         ତାଙ୍କରି ମାର୍ଗ ଦର୍ଶନେ ଦୂର ହୁଏ ଯାମିନୀ

ମହତ୍ ଗୁଣରେ ଗୁଣୀ ହୈତଷୀ ସେ ସମାଜର

       ଶିକ୍ଷା ଦାନେ ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଆସେ ତାଙ୍କ ଜୀବନର ,

ଉଜୁଡା ଏ ଛାତ୍ର ସମାଜକୁ ସଜାଡ଼ିବା ପାଇଁ

       ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ଅବଦାନର ତୁଳନା ଯେ ନାହିଁ

ପ୍ରାପ୍ତି ଆଉ ପରିଚିତିର ପ୍ରଲୋଭନ ଠୁ ଦୂରେ

       ଚରିତାର୍ଥ ହୁଏ ତାଙ୍କ‌ ଜୀବନ ଏ ମହୀରେ   ।