ଶବ୍ଦ ଟିଏ ମାତ୍ର

ଦ୍ୱାରସ୍ଥ ଭିକ୍ଷୁକ ଭିକ୍ଷା କଲା ଦିନେ

 ମୋ ଆଗରେ ଏକ ଶବ୍ଦଟିଏ

ଶବ୍ଦର ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲି ତାକୁ

 ମଉନେ ସମ୍ମତି ନୀରବଟିଏ

ବୁଝା ଅବୁଝାର ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ୱ

 ବାହୁଡେ ଭିକ୍ଷୁକ ହୃଦେ ସେ ଶବ୍ଦ

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦ ମାରିଥିଲି ତୀର 

  ବାଜିଥିଲା ଯାଇ ଭିକ୍ଷୁକ ବକ୍ଷ 

ଖୁସିରେ ଭିକ୍ଷୁକ ପାଗଳ ହୋଇଲା 

 ଶବ୍ଦ ବରଷିଲା ହୃଦ ମନ୍ଦିରେ

ପଡ଼ିଗଲି ବନ୍ଧା ସେ ଶବ୍ଦ ଆଗରେ 

 ଛନ୍ଦି ହୋଇଗଲି ଭିକ୍ଷା ଥାଳିରେ 

ଯିଏ ନ ପଡ଼ିଛି ସେ ଶବ୍ଦ ଫାଶରେ

 ରଙ୍ଗ ରସ ହୀନ ତାର ଜୀବନ

କିଏ ସେ ଜାଣିଛି ସେ ଶବ୍ଦର ନାମ

 ସେ ଶାଶ୍ଵତ ଓ ସେ ଚିରନ୍ତନ