ସ୍ବାର୍ଥ

ସ୍ବାର୍ଥ ଥିବାଯାଏଁ ସଭିଏଁ ନିଜର

ଆପଣା ବୋଲି କୁହନ୍ତି,

ସ୍ବାର୍ଥ ସରିଗଲେ କେ ଅବା କାହାର

ମୁଁହକୁ ବୁଲେଇ ଯାନ୍ତି ।

ଦୁନିଆ ଚାଲିଛି ସ୍ବାର୍ଥର ପଛରେ

ସଭିଏଁ ସେଥିରେ ବାଇ,

କି ହେବ ଆଉ ସଚ୍ଚୋଟତା ପଣେ

ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ଯାନ୍ତି ଧାଇଁ ।

ସ୍ୱାର୍ଥରେ ପ୍ରେମ ଏଠି ସ୍ୱାର୍ଥରେ ବନ୍ଧୁ

ସ୍ବାର୍ଥ ଅଛି ସବୁ ମୂଳେ,

ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସମ୍ପର୍କ କିବା ବେଶୀ ଦିନ

ମଣିଷକୁ ସେହି ଜାଳେ ।

ଲୋଭ ଆଣିଦିଏ ମଣିଷକୁ ମୃତ୍ୟୁ

ସ୍ବାର୍ଥ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ ସବୁ,

ସବୁରି ପ୍ରାରମ୍ଭେ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ଲୋଡିଲେ

କରେ ଅପମୃତ୍ୟୁ କାବୁ ।