ବାପା

ଆଦ୍ୟ କରତା ଚଳନ୍ତି ଦେବତା

ତୁମ ବିନୁ ମୁହିଁ ଶୂନ୍ୟ,

ତୁମରି କୋଳରେ ଜନମ ଲଭିଣ

ଜୀବନଟି ମୋର ଧନ୍ୟ ।

 କଥା ମାନ ସବୁ ଶକ୍ତ ବାଣ ଯୁକ୍ତ

କୋମଳ ତାଙ୍କ ହୃଦୟ,

ଉପରେ ସିନା ସେ ଆଖି ଦେଖାଅନ୍ତି

କେବେ ନୁହଁନ୍ତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ।

ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ସବୁକୁ ସହି ପାରନ୍ତି

ମନ ମଧ୍ୟେ ଚାପି କୋହ,

ଆଖିରେ ଲୋତକ ଆସେନିକି ତୁମ

କେବେ ବସି ପାଶେ କୁହ ।

ବରଗଛ ହୋଇ ଦେଉଅଛ ଛାଇ

ସଭିଙ୍କର ମନ ଜାଣି,

କହିବକି କେବେ କଷ୍ଟ ହୁଏ ନାହିଁ

କିପରି ପାରୁଛ ଜିଣି ।

ବାପା ତୁମେ ଦେଖିପାର ସବୁକିଛି

ଗଢ଼ିଦେଇ ସ୍ଵପ୍ନଧାଡ଼ି,

ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ପରସିଦେବି ସବୁ

ହୋଇ ତୁମ ଆଶାବାଡି ।

ଆଜିବି ଉଙ୍କିମାରୁଛି ମନେ ମୋର

ଅନେକ ଗୁଡିଏ କଥା,

କୋଣେ ଅନୁକୋଣେ ପଚାରି ଦେବାକୁ

କେମିତି ସହୁଛ ବ୍ୟଥା ।

ହଁ ତୁମେ ମିଛ କୁହ ଅନେକ କଥା

ଆଖି କିନ୍ତୁ ପାରେ ନାହିଁ,

ବିଚ୍ଛୁରିତ ହୁଏ ପ୍ରତି ଆଲୋକରେ

ତୁମେ କିବା ବୁଝ ନାହିଁ ।

ତୁମ ଆଶିଷେ ତୋଳିବି ପାରିଜାତ

ପଣ କଲି ତୁମ ନାମେ,

ଆଶିର୍ବାଦ ସଦା ରଖିଥାଅ ବାପା

ଲୋଡା ନୀତି ମୋ ଜୀବନେ ।