ବାପା

ଦେବ ନୁହନ୍ତି ସେ ଦେବତା ତୁଲ୍ୟ 

ତାଙ୍କ ସରି କିଏ ହେବ

ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ସଂସାରେ ମଣିଷ ରୂପରେ

ରଖିଛନ୍ତି ସିଏ ଭାବ ।

ନିଜ ଜୀବନର ସମସ୍ତ ସୁଖକୁ

ମୋ ପାଇଁ କରି ଉତ୍ସର୍ଗ

ବଢାଇଛନ୍ତି ସେ ମୋହରି ମହତ୍ତ୍ୱ 

ଦେଖାଇ ଉଚିତ୍ ମାର୍ଗ ।

ଜୀବନର ଅର୍ଥ ନୁହଁଇ କେବଳ

ବୃକ୍ଷର ପତ୍ର ସଦୃଶ 

ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ନିଜ ଜୀବନ ପଥକୁ

ଋତୁ ପ୍ରାୟେ କରି ଶେଷ ।

ଜୀବନ ଅଟଇ ବୃକ୍ଷ ମୂଳ ପରି 

ଭୂମି ତଳେ ରହି ସଦା

ଅନ୍ୟକୁ ଖୁସିରେ ରଖିବା ପାଇଁ କି

ସହିଥାଏ ଦୁଃଖ ବ୍ୟଥା ।

ଶିଖାଇଛନ୍ତି ସେ ମୋହର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ 

ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ହିତେ 

ଏବେ ଭାବୁଛି ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ବସି 

କେଡେ ମହାନ ସେ ସତେ ।

ସଂସାରର ମୋହ ମାୟାକୁ ବୁଝିବା

ନ ଥିଲା ମୋ ପକ୍ଷେ ସହଜ

ତୁମ କାନ୍ଧେ ବସି କଷ୍ଟ ଅଜାଣତେ 

ଦେଖିଛି ସାରା ଜଗତ ।

ଜନ୍ମଠାରୁ ମୁହିଁ ତୁମକୁ ମୋହର 

ମାନିଅଛି ଭଗବାନ 

ଯଦି ଭଗବାନ ଥିବେ ଏ ଜଗତେ 

ଅବଶ୍ୟ ତୁମଠୁ ନ୍ୟୁନ ।

ଦେଖାଇ ପାରୁନି ମୁହିଁ ଯେ ତୁମକୁ

ମୋ ମନର ଭଲପାଇବା 

ତୁମର ନାମରେ ମୋର ପରିଚୟ 

ଜାଣିନ କି ତମେ ବାପା ।