ସୌରଭ

ମୋ ଯାତ୍ରା ଟା ହିଁ ଥିଲା ଅସରା

ଆଦ୍ରତା କୁ ନେଇ କିଛି ବାଟ

ଯିବାକୁ ପଡ଼ିଲା,

କେମିତି କହିଥା'ନ୍ତି ତୁମକୁ

ତୁମେ ସିଞ୍ଚି ଦେଇ ଯାଇଥିବା

ଅନୁଭଵ କୁ ନେଇ

ଖସଡ଼ା ରାସ୍ତାରେ ବି ଅଟକି ଗଲି ।

ମୋ ଥକୁନଥିବା ପାଦ ତଳେ

କଣ୍ଟକିତ ସମୟ ର

ଧାର ଟିଏ ଥିଲା

ଖୁବ୍ ସୂକ୍ଷ୍ମାଗ୍ର ତ୍ୱଷା

ଆଘାତ ପରେ ଆଘାତ

ପକ୍ଷା ଘାତ ର କରୁଣ ଅବସ୍ଥା ।

ନା ଆଗକୁ ବଢ଼ି ପାରିଲି ନା

ପଛକୁ ଫେରି ପାରିଲି

ଢଳ ଢଳ ପଦ୍ମ ପତ୍ର ରେ

ଜଳ ର ବିନ୍ଧୁ ଟିଏ ହୋଇ ରହିଗଲି ।

ଯଦିବା ମୋ ଆତ୍ମ ଭାଷାର

ବିକଳ୍ପ ଟିଏ ନିଜ ପାଖେ ରଖିଥିଲି

ସମୟ ର ପାବନ୍ଧି ରେ

ଏକ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ଇତିହାସ ରଚିଗଲା ।

ମୋ ନିଷର୍ତ୍ତ ବେଦନା ରେ

ତୁମେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ସ୍ରୋତ ଟିଏ ଥିଲ

ସେ ସ୍ରୋତ ରେ

ଭାସିବାର ଧର୍ଯ୍ୟ ମୋହର ହିଁ ଥିଲା।

ସିକ୍ତ ରୁ ଶୁଷ୍କ ହେବାକୁ

ଜୀବନ ଟିଏ କମ୍ ପଡ଼ି ଥାଆନ୍ତା

ମୋ ଏହର୍ନିଶ ନିଶ୍ୱାସ ର ଉଷ୍ଣତା ରେ

ଦୀର୍ଘ ଶବ୍ଦ ଟିଏ ଥିଲା,

ମୋ ପ୍ରେମ ର ଉପଲବ୍ଧି ରେ

ସୌରଭ ଯୁକ୍ତ ପ୍ରଶାନ୍ତି ଟେ ଥିଲା

ସେଥିପାଇଁ ତ ଏକାନ୍ତରେ ବସି

ସୌମ୍ୟ ରଚନା ଟେ ଲେଖିଦେଲି ।

କେବେ ନିଭୃତ ରେ ବସି

ନିଜକୁ ଦେଖିବ

ତୁମ ଆଭ୍ୟନ୍ତରେ

ଛୁଇଁ ଯାଉଥିବା ଶବ୍ଦ ରେ

ମୋ ଭାବାନ୍ତର ଟେ ନିଶ୍ଚିତ ଥିବ।