ସାଇତା ସ୍ମୃତି

ସପନର ଏଇ ଗନ୍ତାଘରେ ରଖିଛି ତୁମରି ଛବି

ଉଡେଇ ନେଇଛି ବହୁତ ଦୂରକୁ ପାରୁନି ସେ କଥା ଭାବି ।

ସାଇତା ସ୍ମୃତିକୁ ଛାତିରେ ଜାକି କେତେ ଗଡାଇବି ଲୁହ

ମନେ ଅଛି ଅବା ଭୁଲିଯାଇଛ ମୁହଁ ଖୋଲି ଥରେ କୁହ ।

ଚାତକୀ ପରି ଚାହିଁ ରହିଛି ତୁମରି ଆସିବା ବାଟ

ମନେ ନାହିଁ କେବେ ତୁମ ପାଖେ କେବେ କରିଛି ମୁଁ ଅଝଟ ।

ଥରେ ଆସି ମୋତେ ଦେଖି ଯାଅ ପ୍ରିୟ କହିବନି ପଛେ କିଛି

ବିରହୀ ପ୍ରିୟା ତୁମ କେମିତି ଅଛି ମରିଛି ଅବା ବଞ୍ଚିଛି ।