ଜଙ୍ଗଲ୍

ଦେହେ ଆଏ ତାର୍ ଶାଗୁଆ ଚର୍ ଚର୍

ଦୂରୁ ଦେଖ କି ପାଶେ ଦିସ୍ସି କେଡେ ସୁନ୍ଦର ।

ଇଟା ଅଲଗା କାହାର୍ କଥା ନୁହେଁ ଆଏ ତ ଜଙ୍ଗଲର୍

ମୁନୁଷ ଭିତରେ ଥିସି ଯେନ୍ତା ରକତ ହାଡ଼ ମାଂସ

ଇତାର ଦିହେଁ ବି ଜବ୍ଦି ଥିସି କେତେ ଲୁକର ହସ ।

ମୁନୁଷ୍ ଜାଏତ୍ ଲାଗି ଯିଏ ନିଜ୍ କେ କରିଛେ ସମର୍ପଣ୍

ସେଟା ଭୁଲି କରି ମୁରୁଖ ଜାଏତ୍ ଦେଉଛେ ତାହା କେ ମରଣ୍ ।

ଯେବେ ଭାବ୍ ବ ଜଙ୍ଗଲ କେ ଧନ୍ ସେ ଦିନେ ପାର୍ ବ ବୁଝି

ଭାବି ନାଇଁ ପାର୍ ବ ବଏଲେଁ ଯିବ ତୁମେ ଭାସି ।

ହେଥିର ଲାଗି ଚେତ ହେତ ହେ ମୁନୁଷ୍ ଜାତି 

ନାଇଁ ହେଲେ କେହି ଅଟକେଇ ନାଇଁ ପାର ଯିମା ସଭେ ଭାସି ।