ସାଧୁବାଣୀ

      କରୁଣା ଭାବ ମନେ ବହି

      ଯେ ପାଳୁଥାଏ ନିତ୍ୟେ ମହୀ ।

      ରାଜାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ସେହୁ ସାର

      ଭାଗବତର ଏହା ଗୀର ।

      ମାନବେ ଶୁଣ ମନଦେଇ

      କହୁ ଅଛନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

      ଯାବତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ଥିବେ

      କରୁଣା ଭାବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭବେ ।

      ଏଣୁ ମାନବ ହେଜ ମନେ

      ସେ ଭାବ ଘେନ ଦୀନଜନେ ।

      ଚିନ୍ତ ମନରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପତି

      କଷ୍ଟ ଫେଡିବେ ଯଦୁପତି ।

      କରୁଣା ବାରିଧି ଶ୍ରୀହରି

      ଭବ ବନ୍ଧନୁ ହବୁ ପାରି ।

      ସଂସାରେ ଯେତେ ଦିନଥୁବୁ

      ଶ୍ରୀହରି ନାମ ଜପୁଥିବୁ ।

      ଦେଖୁଛ ଯେତେକ ଦରବ

      ସବୁ ତ ଦେଇଛି ଦଇବ ।

      ଧନ ରତନ ବାହୁବଳ

     ଏ ସବୁ ଅଳିକ ମାତର ।

     ପୁତ୍ର ଭାରିଯା ଘରଦ୍ଵାର

     ମାୟା ଓ ମୋହ ଅହଙ୍କାର ।

     ହରି ଅଟନ୍ତି ସୁଖଦୁଃଖ

     ତା ବିନୁ ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ସୁଖ ।

     ବିଶ୍ୱବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତିନି ପୁର

     ନଦୀ ସାଗର ବନ ଘୋର ।

     ସବୁରି ଠାରେ ବିଜେ ସେହି

     ତା ବିନୁ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ ।

     ବାୟୁ ଆକାଶ ଠାରୁ ଜଳ

     ଆବର ଧରଣୀ ଅନଳ ।

     ଏ ପଞ୍ଚ ମହାଭୂତ ଘେନି

     ଦେହ ଗଢ଼ିଲା ପଦ୍ମଯୋନି।

     ଜଠର ଅଗ୍ନି ରୂପ ବହି

     ଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ବାୟୁ କହି।

     ଜଳ ଶୋଣିତ ରୁପେ ଥାଏ

     ଦେହ ଅବନୀ ରୂପ ହୁଏ ।

     ଆକାଶ ମଧ୍ୟେ ସେ ପ୍ରକଟ

     କହି ଅଛନ୍ତି ନନ୍ଦଚାଟ ।

    କାମ ବାସନା ଲୋଭ ମୋହ

    କ୍ରୋଧ ସହିତେ ଥାଏ ଦେହ ।

    ଆହାର ଯୋଗେ ହୁଏ ଯାତ

   ଏହାକୁ ରଖିଥିବ ଚିତ୍ତ ।

    ସାତ୍ତ୍ୱିକ ଅହାରେ ସତ୍ୟର

    ତାମସିକ ଭୋଜ ତମର । 

    ୟାଙ୍କୁ ଯେ ଆୟତ କରଇ

    ସାଧୁଜନ ଟି ତାକୁ କହି ।

    ଜଗତେ ସୁଖୀ ଜନେ ଗଣା

    ହୁଏନା କେବେ ବାଟବଣା।

    ଆହାର ବିହାର ମୈଥୁନ

    ନିଦ୍ରାକୁ ଯେ କରେ ଦମନ ।

    ପଉରୁଷ ଯେ ତାକୁ କହି

    ଜୀବନ ତାର ଧନ୍ୟ ମହୀ ।

    ଶ୍ରମ କରିଣ ଦିନ ଯାଏ

    ଭୋକିଲା ପେଟେ ଅର୍ଣ୍ଣ ଦିଏ ।

   ଭଜନ କୀର୍ତ୍ତନ ଜଣାଣ

   ପ୍ରାତଃ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ତରପଣ।

   ଏ ରୁପେ କରେ ଦିନ ଚର୍ଯ୍ୟା

    ସଙ୍ଗତେ ପିତା ମାତା ଭାର୍ଯ୍ୟା ।

    ସବୁଙ୍କୁ ସମାନ ବେଭାର

    ମନେ ଭାବନା ଉଚ୍ଚତର ।

    ସରଳ ଗୃହସ୍ଥ ଜୀବନ

    ସଦା ପବିତ୍ର ଥାଏ ମନ ।

    ସତ୍ୟ ପଥକୁ ଅନୁସର

    ଜୀବନଗଙ୍ଗା ହୁଅ ପାର ।