ଶିଶିର

   

               

   ଶିଶିର ସୁନ୍ଦରୀ            ଅଳଙ୍କାରେ ଭରି

            ଅପରୂପ ଲାସ୍ୟମୟୀ ,

   ଅଙ୍ଗେ ଶିହରଣ        ଖେଳିଯାଏ କ୍ଷଣ

             ପ୍ରେମ ସମୀରଣ ବହି ।

  ନୁହେଁ ସେ ଶିଶିର          ମୁକ୍ତାର ସହର

             ଯହିଁରେ ମଗନ କବି ,

  ଇଛାହୁଏ ଉଡ଼ି         ଯାଅନ୍ତା ସହରେ    

               ଆଙ୍କନ୍ତା ଅନନ୍ତ ଛବି ।

  ପାଦପ ଯାହାର                 ଏନ୍ତୁଡ଼ିର ଶାଳ

              ଫୁଲଟି କୋମଳ ଶଯ୍ୟା

  ରଜତ ଦିଶଇ                 ମଳିନ ସ୍ଫଟିକ     

            ହୀରକ ବୋଧଇ ଲଜ୍ୟା।

  ନିଳୀମା ସାଜଇ            ସହସ୍ର ଯୌବନା

             ଦେଖି ତାର କୋଟି ରେଣୁ

  ଧରଣୀ ରାଣୀର               ପାଟଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧା

                ଝଳସିତ   ଯାର ତନୁ ।

  କ୍ଷୀତିପତି କର             ପରଶେ ଯାହାର

             ଜନମ  ପତର  ପରେ

  ହସି ହସାଏ ସେ             ସହସ୍ର ପ୍ରାଣରେ

            ଆକାଶ କୋଣୁ ଯେ ଝରେ ।