ରହିବା ନିର୍ଭୟ ହୋଇ

ମୁଁ ମଣିଷ,

କୁହଇ ନିଜକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ,

କିନ୍ତୁ ଧରିଛି ବେଶ, ଦାନବ ।

ମୁଁ ମଣିଷ,

କୂଟ ଚକ୍ରାନ୍ତରେ,

ସଭିଙ୍କୁ ହରାଇବା,

ମୋର ଅଭ୍ୟାସ ।

ମୁଁ ମଣିଷ,

ବିଶ୍ୱାସରେ ଦିଅଇ ବିଷ,

ଉପରକୁ ଯିଏ ଉଠିଲା,

ମୁଁ କରି ଦିଏ ତାକୁ ଶେଷ ।

ମୁଁ ମଣିଷ,

କଳେ ବଳେ,

ଅନ୍ୟାୟରେ,

ଜିତିବାଟା ମୋର ଅଭ୍ୟାସ ।

ମୁଁ ମଣିଷ,

କାମନା ମୋର,

ଅତି ପ୍ରଖର,

ହୁଏ ନାହିଁ କେବେ ଶେଷ ।

ମୁଁ ଅବିଶ୍ୱାସୀ ମଣିଷ, 

ମୋର ନିହିତ ସ୍ୱାର୍ଥରେ,

ନିଜ ସୁଖ ପାଇଁ,

ମୁହିଁ ସବୁ କରି ପାରେ ।

ନିଜେ ବଞ୍ଚିବl ପାଇଁ

ମୁହିଁ ସବୁ କରିପାରେ,

ମୁଁ ମଣିଷ,

ଦାନଵ ସଦୃଶ

ଜୀବ ଜଗତ ପ୍ରକୃତିକୁ

କରେ ମୁହିଁ ନାଶ ।

ମୁଁ ମଣିଷ,

ଉପରକୁ ଯିବା,

ସଦା ରହେ ନିଶା,

ରୁହେ ମୋର ବେଉସା,

ସେଥିପାଇଁ ସୃଷ୍ଟି କରେ

ବିବାଦ ମଣିଷ ମଣିଷ ଭିତରେ ।

ସବର୍ଣ୍ଣ ଓ ଅସବର୍ଣ୍ଣ ଭେଦ ଭାବ,

ଧରମ ନାମରେ ଭେଦ ଭାବ,

ଫାଟ କରାଇ ମଣିଷରେ,

ଚେଷ୍ଟା ଚାଲେ ତାହାର ଫାଇଦା ନେବାରେ

ମୁଁ ମଣିଷ ।

ମଲା ପରେ ମଣିଷ ମୁଁ

କେବଳ ଗୋଟାଏ ଶବ,

ଜାଣି ମଧ୍ୟ ଅଛି

ନିଜର ଘ୍ରୁଣା ,କ୍ରୋଧ ଭାବ,

ବଡ, ସାନ ଭେଦଭାବ ।

ମୁଁ ମଣିଷ,

ଜାଣିଛି ଯଦି

ପରସ୍ପରକୁ ଭଲ ପାଇବା,

ଦୋଷ କ୍ଷମା କରିବା,

ମନରେ ଶାନ୍ତି ପାଇବ! ।

ଜାତିବାଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵ କୁ ଉଠ!

କାହାର ହାତବାରିସି ନହୋଇ

ନିଜ ବିବେକ ଅନୁସାରେ ଜାଗି ଉଠ,

ଶାନ୍ତି ବ୍ୟାହତ କରିବାନି,

ରକ୍ତପାତ କରିବାନି,

ଶାନ୍ତି କେବେ ବ୍ୟାହାତ ହେବନି,

ରହିବା ନିର୍ଭୟ ହୋଇ,

ଯୁଦ୍ଧର ବିଭିଷୀକା ନଥାଇ ।