ପତିତପାବନ

କରୁଣାର ବାରି ପଡୁଅଛି ଝରି

  ପତିତ ଜନଙ୍କ ପାଇଁ

ପତିତପାବନ ମୋ ଲାଗି ନିଷ୍ଠୁର

  ହୋଇଲ ପ୍ରଭୁ କିମ୍ପାଇ ।

ଜଗତକରତା ଜଗନ୍ନାଥ ତୁମେ

  ବୁଜି ଦେଉଛ କି ଆଖି

ପାଷାଣ ଦେଉଳେ ପଥର ହେଲକି 

  ଏତେ ଦୁଃଖ ମୋର ଦେଖି ।

ପଲକ ପଡ଼େନି ଚକାଆଖି ତୁମ

  ଅନାଇ ରହିଛ ପରା

ଅସହ୍ୟ ହେଉଛି ସଂସାର ଯାତନା

  ଦେଉନ ଟିକେ ସାହାରା ।

ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିରରେ ଷାଠିଏ ପଉଟି

  ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ହାତ ରାନ୍ଧଣା

କେମିତି ଖାଉଛ ବନ୍ଧୁ ହେ ମୋହର

  ମୋର ଡାକିବା ହେଲା କି ଊଣା ।

ମୁଁ ଜଣେ ପତିତ ପାତିଅଛି ହାତ

  କି ପାପ କରିଛି ମୁହିଁ

ଦେଖି ନଦେଖିଲା ପରି ବସିଅଛ

  ରତ୍ନବେଦୀରେ ଗୋସେଇଁ ।

ଆତୁରେ ଡାକିଲି ହୃଦରେ ଚିନ୍ତିଲି

  ବିପଦେ କଲି ଆସରା

ଥରଟିଏ ଆସି ଦେଲ ନାହିଁ ଦେଖା

  ହେ ମୋର ରଙ୍ଗ ଅଧରା ।

ଶୁଭୁନାହିଁ ଡାକ କର୍ଣ୍ଣକୁ ତୁମର

  କେତେ ମୁଁ ଡାକିବି ଆଉ

ଶୟନେ ସ୍ୱପନେ କରୁଛି ଚିନ୍ତନ

  ତୁମ ନାମ ମହାବାହୁ ।

ଶ୍ରୀ ଭୁଜର ଆଶ୍ରା ଲୋଡ଼େ ଏ ଜୀବନ

   ଅନୁକମ୍ପା ପ୍ରଭୁ କର

ଭବ ସାଗରରୁ ପାରି କରିଦିଅ

  ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରର କଳାକାର ।

ତୁମ ବଡ଼ପଣ ହେବ ନାହିଁ ଊଣା

  ମୋ ସହ ଯୋଡ଼ିଲେ ଭାବ

ମାଗୁନାହିଁ କିଛି ପତିତପାବନ

    ତୁମ ପାଦେ ସ୍ଥାନ ଦେବ।