ପଥର

ଜ୍ଞାତରେ କାର ନାହିଁ ମୋ ଇତିହାସ ଲୁପ୍ତ କାହାଣୀ, 

ସତ୍ୟ ପରସିବାରେ ସକ୍ଷମ କେବଳ ମୋଅରି ବାଣୀ ।

ଶୁଣ ମୋର ବିସ୍ତୃତ ଜୀବନୀ, କେଉଁ କାଳୁ ଏ ରହଣି ।

ମୁଁ ଏକ କଳା ମୁଗୁନି , ଏ ସର ମୋ ପ୍ରିୟ ମିତଣୀ ,

ଗଢିଉଠି ଥିଲା ଗୋରା ଶାସନେ ଏ ଗ୍ରାମ ଜନ ବସତି ,

କଟୁ ଥିଲା ଜନ ଜୀବନ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ରୌଦ୍ରେ ଦୁଃସହ ଅତି ।

ହେଲା ତେଣୁ ସୃଷ୍ଟି ସୁନ୍ଦର ଏଇ ଗଭୀର ପୁଷ୍କରିଣୀ,

ନିତିପ୍ରତି ତୁଠେ ଗହଳ ଚହଳ ଗୃହିଣୀ ଠାରୁ ଧୋବଣି ।

ଆସ୍ଥାନ କାରଣେ ମୋତେ ଯେବେ ଥାପିଥିଲେ ପୁଣି।

ମାଜନ୍ତି ଗୌରଅଙ୍ଗ ସ୍ନାହାନ କାଳେ ବହୁ ଗ୍ରାମ ରମଣୀ ,

ରଙ୍ଗାଏ ବେସନ ହଳଦିରେ ମୋତେ କିଶୋରୀ କାମିନୀ, 

କେବେ ଅବା ନବବଧୂ ପୟରୁ ଝରେ ନାଲି ଅଳତା ପାଣି।

ଏଇ ସରୋବର କୂଳେ ମୁଁ ପରା ସଭିଙ୍କ ତୁଠ ପଥର , 

ଅରୁଣ,ବାରିଦ ଝଞ୍ଜା ସହି ବି ପାଏନା କିଞ୍ଚିତ ଆଦର ।

କଥାଟିଏ ଅଛି . ନା...ନୂଆ ନୂଆ ଭାରି ଆଦର ,

       ପୁରୁଣା ହେଲେ ତୁଠ ପଥର ।

ଘଟଣା, ବିଘଟନ ଏ ଭୂଖଣ୍ଡର ଏଠାରେ ମିଳେ ସଦ୍ୟ ଖବର ,

ବଧୂ କିଶୋରୀ ପେଡି ଖୋଲନ୍ତି ତୁଠେ ନିତି ନାନା ଗଳ୍ପର ।

ହୁଅନ୍ତି ଅସ୍ଥିର ନ ମଜ୍ଜିଲେ ଗଳ୍ପରେ ସ୍ନାନମେଳେ ନାରୀଗଣ  ,

ଚିଗୁଲି ଛାଗୁଲି କରନ୍ତି ଯେତେ, ଅଙ୍ଗେ ବଟା-ହଳଦି ଲେପିଣ ।

 ଗାଆନ୍ତି କିଛି ପୌଢା, ଡାକିଲେ ନୂଆବୋହୁ ଦେଖିବା ପାଇଁକି ,

"ଘରକୁ ଯିବି କାଇଁକି, କାଲିକି ସେ ତୁଠକୁ ଆସିବ ନାଇଁକି?"

ପାରିବାରିକ ଆଲୋଚନା ପର୍ଯ୍ୟାଲୋଚନାର ବିଶେଷ ସମ୍ଭାର,

ନଣନ୍ଦ-ଭାଉଜ,ଶାଶୁ-ବୋହୁ କଳିର ଯା ସବୁ ନ୍ୟାୟିକ ବିଚାର ,

କାହିଁକି, କୋଉଠି କାହାର ଗୋଡଖସା ଭିତିରି ବ୍ୟାପାର,

କେ ପୁଣି ଦେଲା କେଉଁ କନ୍ୟାା ଠାରେ ତେରେଛା ନଜର, 

ଚୋରି ,ଧପାବାଜି ଲୁଣ୍ଠନ ଜାଲିଆତି ଯେତେ କୁନୀତି କାଣ୍ଡ ,

ଉଗାଳନ୍ତି ବସି ସମ୍ବାଦ ସମସ୍ତ କିଛି ସୁନ୍ଦରୀ ଲଳନା ଉଦଣ୍ଡ ।

ପଡିଥାଏ ଶାନ୍ତ ନିଶ୍ଚଳ ସବୁ ଜାଣି, ସବୁ ଶୁଣି ମୁଁ  ପାଷାଣ,

ମୂକସାକ୍ଷୀ ମୁଁ ସତ୍ୟ ମିଥ୍ୟାର,କେଜାଣି କିଏ ଦେଇଛି ରାଣ ।

*  *   *   *   *   *   *   *   *  *   *    *    *    *    *

ପିଲାଦିନେ ବିତାଇଛି ଏ ଗାଁରେ କେତେ ଉନ୍ମାଦନାର ଦିନ,

ସେ କାଳର ଚପଳାମି ମାମୁଁଘରେ ବିତେ, ଉଡନ୍ତା ସେ ମନ।

ଆଜି ତ ନାହିଁ ଆଉ ତୁଠେ ସଖୀ- ସଙ୍ଗାତ ଗାଧୁଆ ଠାଣି ,

ଘରେ ଘରେ ନିର୍ମିତ କୋଠରୀ ଖଞ୍ଜା କଳ - ନଳର ପାଣି ।

ସବିତାର ତ୍ୟର୍ଯ୍ୟକ ରଶ୍ମିରେ ଆଜି ବି ସେମିତି ଝଲସି ଉଠୁଛୁ ,

କୃଷ୍ଣ ରଙ୍ଗକୁ ଚୋରାଇ ରେ" ମୁଗୁନି ସେକାଳୁ ପୁଷ୍କର ଜଗିଛୁ ?

ତୁ ନୋହୁ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ବର୍ଷାରେ ବିଘଟିତ ଏକ ନିର୍ଜୀଵ ପାଷାଣ,

ତୁ ବିସୃତ ଐତିହ୍ୟ,ସଂସ୍କୃତି ଗାଥା ଲେଖା ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରମାଣ ।