ଘୋଷଯାତ୍ରାରେ କଳାଠାକୁର

ହେ ଭକତବନ୍ଧୁ ,

         ହେ ବନମାଳୀ ,

                ହେ ଜଗତ କରତା ,

ତୁମ ମୋହ ମାୟା ସଂସାରେ ଉବୁଟୁବୁ ,

       ସବୁ ମଣିଷର ଆଜି ଏହାହିଁ ସତ୍ୟତା ।

ଦୂର କର ବଡଦାଣ୍ଡେ ଆସି ଭକ୍ତଜନର ଅଜ୍ଞାନତା ।

 ତୁମେ ହିଁ ସତ୍ୟ ।

ଧନ , ଜନ ପ୍ରତ୍ତିପତ୍ତି ଜଗତେ ମିଥ୍ୟା। 

ନବଯୌବନ ଦର୍ଶନେ କାଲି

              ଧୋଇ ଦେଲ ମନ ଓ ନେତ୍ର ।

ନନ୍ଦିଘୋଷେ ଦେଖି ଚକାଆଖି,

               ଆତ୍ମା ହୋଇଯାଉ ପବିତ୍ର। 

ଡାକି ପାରିଲେ ତ ଭକତ କିନ୍ତୁ

                ବିଦ୍ୟମାନ ତୁମେ  ସର୍ବତ୍ର। 

ଭକତ ପାଇଁ ସତେ କି, ଏ ମହା ରଥଯାତ୍ରା ,

    ଚାହିଁଲେ ଥରେ ତୁମକୁ ବଢେ ଆବିଳତା ମାତ୍ରା। 

ବିକଳ ଦେଖି ନପାରି ନେଇଗଲ ଶ୍ରୀ ଫଳ

                   ଦାସିଆ ବାଉରି ହାତରୁ ,

ରହି ପାରିଲନି ରଥରେ ଶୁଣି ଗୁହାରି 

                 ଭକ୍ତ ସାଲବେଗଙ୍କ ମୁଖରୁ ।

କରିଦେବ ନା' ପାରି ମୋତେ

                 ଏ ମୋହମାୟା ଭବ-ସାଗରୁ ,

ଜାଣେନା ଭଜନ ,ଜାଣେନା ଭକତି 

           ଜାଣିଛି ତୁମ ନାମ ମାତ୍ରେ ଅଛି ଯେ ଶକତି ।

   ପାଇବା ପାଇଁ ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳ ପାପରୁ ମୁକତି ।

ହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ, 

ମୋହରେ ବାନ୍ଧି ,

               ଡାକୁଛ ଖଣ୍ତିଆ ହାତକୁ ଟେକି ,

 ମାୟାରେ ହୁଏ ଧନ୍ଦି,

              ନିରାଧାରେ ତୁମକୁ ପାରେନା ଡାକି।

କି ଲୀଳା ରଚିଛ ହେ , ବାସୁଦେବ

              ଜଞ୍ଜାଳ ମୋହ ସରେନା କେବେ ,

ହଜିବି କେମିତି ତୁମରି ଭକତି-

                  ସାଗରେ ମନେ ମୁଁ ଭାବେ ।

ଯୋଡହସ୍ତେ ଡାକୁଛି ଏଇଠି

                  ଲୀଳାମୟ ହେ' ଆଜି ,

ମୁକ୍ତିର ପଥ କିଛି ଦେଖାଅ ମୋତେ

                   ନନ୍ଦିଘୋଷେ ତୁମ ବିରାଜି ।