ପ୍ରଦୀପ

ଆସିଛି ଭୂମିରୁ ମିଶିଯିବି ସେଇ ମା'ର ମୃତ୍ତିକାରେ  ,

ଅଢେଇ ଦିନର ଜୀବନେ ସମ୍ୟକ୍ ଆଶା ସଞ୍ଚାରେ ,

ଦେଖାଇବି କିଛି ଆଲୋକର ପଥ ଅମା ଅନ୍ଧକାରେ ।

ଅଜଣା କେଉଁଠି ସ୍ଥାନ ମୋ ସେଇ ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ବିଚାରେ  ,

ଜଳିଜଳି ତାଙ୍କରି ପୟରେ  ହଜିଯିବି ଶ୍ରୀନୟନରେ ।

ମାତ୍ରାଧିକ ଥିଲା  କେଉଁ ଯୁଗେ ମହତ ମୋ ବସୁଧାରେ !

ବିଜ୍ଞାନର ଅଦ୍ଭ୍ୟୁଦୟେ ଆଉ ମୋତେ କିଏସେ ପଚାରେ ?,

ବଞ୍ଚିଛି ତ ଜାତି ମୋର କୃପାମୟଙ୍କ ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନାରେ ।,

ଗଢାହେଲା ମୋର ଅବୟବ ଶକ୍ତ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିଳ ଧାତବରେ ,

ଭରିଯାଏ ଜୀବନୀ ଅଧିକ କାଳିମା ପୋଛିବା ଇଛାରେ ।

ନିହାଣ ବି ଆଙ୍କିଥିଲା ଦିନେ ମୋତେ ପ୍ରସ୍ତର ବୁକୁରେ,

ଜଳୁଥାଏ ଦିବାରାତ୍ରୀ  ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗମ୍ଭୀରି ଭିତରେ ।

ରାଜପ୍ରାସାଦ ଦୁର୍ଗେ ଜଳିଜଳି ଲଢୁଥିଲି ଶର୍ବରୀ ସାଥିରେ ,

ପାଟରାଣୀ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଫୁଟାଇବାକୁ ଜଳେ ଦର୍ପଣ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ।

ବଢିଯାଇ ଆସକ୍ତି ମୋହ ତନମନ ଭରିଯାଏ ଗର୍ବରେ ।

ଭୁଲିଯାଏ ଫେଡିବା ମୋ ତଳ ଅନ୍ଧକାର ଜଳିବା ନିଶାରେ ,

ଜାଳିବାକୁ ପୁଣି ମନର ତିକ୍ତଅଙ୍ଗାର ଅଦୃଶ୍ୟ ଅହଂକାରେ। 

ହୋଇ ନାହିଁ ଦଗ୍ଧ କିନ୍ତୁ ଧରି ହୁତାଶନ ଅହରହ ମୁଖରେ ।

ଗୁଣୀ ବିସ୍ତାରେ ଜ୍ଞାନ ମୋର ସାମାନ୍ୟ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ବହ୍ନିରେ ,

ଧ୍ରୁତ ଆଚରେ କୁଟିଳତା ଶିଖା ତଳର ଅନ୍ଧାର ପଛରେ ।

ଜନମି ନ ଥିଲି ଖାଲି ଲଢିବାକୁ କଳା ନିଶିଥିନି ସାଥିରେ ,

ଢାଳେ ଅଶ୍ରୁହୀନ ଶ୍ରଦ୍ଧାଞ୍ଜଳି ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଛବି  ନିକଟରେ ।

ଭାସେ କେବେ ଖୁସିର କୁନିବୋଇତେ ନଦୀ,ସରୋବରେ ,

ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ଦେଖୁଥାଏ ସଂଧ୍ୟା ଅଗଣାର ଚଉରାମୂଳରେ ,

କେବେ ତ ପୁଣି ବାରଣ୍ଡା ,ପାଚେରି , ଛାତର କାନ୍ଥରେ ,

ଉଡିଯାଏ ଅନ୍ତେ ଆକାଶଦୀପଟି ଇନ୍ଦୁବିହୀନ ଗଗନରେ ।