ଵନ୍ଧୁ ତୁମ ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି

ଭକତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା ଜଗବନ୍ଧୁ

ଭକତ ଙ୍କ ଗଣ୍ଠି ଧନ

ଭକତ ଖୋଜିଲେ ସେ ପରା ଖୋଜଇ

ଭକତର ରଖେ ମାନ ।

ଭକତ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରି ଗଲେ

ତା ଆଖି ଜକେଇ ଆସେ

ଭକତ ହସରେ ହୃଦ ଦ୍ରବୀଭୂତ

ଓଠ ଧାରେ ହସ ଦିଶେ ।

କିଏ କହେ ସଖା କିଏ କହେ ବନ୍ଧୁ

କିଏ ପିତା କହୁଥାଏ

ଭାବରେ ଭାବରେ କିଏ ପୁତ୍ର ବୋଲି

କୋଳେ ନେଇ ସୁଖ ପାଏ ।

ଯାଜପୁର ବାସୀ ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି ସେ

ଭାବର ବଣିକ ଟିଏ

ଦରିଦ୍ରତା ମଧ୍ୟେ କାଳ କାଟୁ ଥାଏ

ଜଗା ତାର ବନ୍ଧୁ କହେ ।

ପତ୍ନୀ ପତିବ୍ରତା ସର୍ବଦା କୁହଇ

ବନ୍ଧୁ ବନ୍ଧୁ କହୁଅଛ

ଧନୀ ମାନୀ ବୋଲି କହୁଅଛ ଖାଲି

କାହିଁ ପାଶେ ନ ଯାଉଛ ?

ଭାବରେ ଭାବରେ କୁହନ୍ତି ଯେ ବନ୍ଧୁ

ବନ୍ଧୁ ମୋ ଶିରୀ କ୍ଷେତ୍ରରେ 

ଭାବରେ ସେ ବନ୍ଧା ଭକ୍ତିରେ ସେ ଛନ୍ଦା

ସିଏ ଭକ୍ତ ହୃଦୟରେ ।

ଘରେ ଚାରି ପ୍ରାଣୀ କୁଟୁମ୍ବଙ୍କୁ ନେଇ

ବହୁ କଷଣ ସହିଲେ

ଶେଷେ ପତ୍ନୀ ଙ୍କର ମଧୁର କଥାରେ

ବନ୍ଧୁ ସାକ୍ଷାତରେ ଗଲେ ।

ବନ୍ଧୁରେ ବନ୍ଧୁ ସେ ବିଶ୍ଵାସରେ ବନ୍ଧା

ବଡ଼ ଦେଉଳିଆ ବନ୍ଧୁ

ଭକତ ଭାବରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ଯାନ୍ତି

ସେ ପରା କରୁଣା ସିନ୍ଧୁ ।

ଚାରି ଦିନ ପଥ ଚାଲି ଚାଲି ବନ୍ଧୁ

ପହଞ୍ଚି ବଡ଼ ଦେଉଳେ

ଦେଖିଲେ ପହଡ଼ ପଡ଼ି ଯାଇ ଅଛି

ହେଲେ ନିରାଶ ନଥିଲେ ।

ସପରିବାର ଯେ ପେଜ ନଳା ପେଜ

ଖାଇ ପେଟ ଭରି ଦେଲେ

ଥକ୍କା ମାରି ସେଇ ପେଜ ନଳା ପାଖେ

ବିଶ୍ରାମ ଟିକିଏ ନେଲେ ।

ଭକ୍ତ ଭାବ ବୁଝି ଭାବଗ୍ରାହୀ ପୁଣି

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବେଶେ ଆସିଲେ

ଯାଜପୁର ବନ୍ଧୁ ନ ଖାଇ ଶୁଅନି

ବୋଲି ଡାକ ଦେଇ ଦେଲେ ।

ଭକତ ଭିଜିଲେ ଅମୃତ ଡାକରେ

ଯେବେ ଅନାଇ ଦେଖିଲେ

ଖାଦ୍ୟ ଥାଳୀ ହାତେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଦେଖି

ଚକିତେ ଚାହିଁ ରହିଲେ ।

କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନ ବାସେ ଭରିଗଲା

ତାଙ୍କର ବସିବା ସ୍ଥଳ

ଅନ୍ନ ବ୍ୟଞ୍ଜନରେ ଆପ୍ୟାୟିତ ହେଲେ

ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି ତତ୍‌କାଳ ।

ଖାଇ ସାରି ଥାଳୀ ଦେବାକୁ ଯାଆନ୍ତେ

ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ

ପ୍ରଭାତରେ ଥାଳୀ ଦେଇ ଦେବେ ଭାବି

ସେହିଠାରେ ଶୋଇଗଲେ ।

ପ୍ରଭାତ ହୋଇଲା ସେଵକ ଆସିଲେ

ଖୋଜା ପଡ଼େ ସୁନା ଥାଳୀ

ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତିଙ୍କ ଠୁ ଥାଳୀ ପାଇ ସର୍ବେ

ଚୋର କହି ଦେଲେ ଗାଳି ।

ମାଡ ଗାଳି ଦେଇ ବନ୍ଦୀ କରି ନେଲେ

ଚୋରର ଆଖ୍ୟାଟି ଦେଇ

ଭକ୍ତ ବନ୍ଧୁ ଭାବେ ବିଭୋର ଥିଲେ ଯେ

କାରଣ ବୁଝିଲେ ନାଇଁ ।

ଭକତ ଦୁଃଖରେ ବ୍ୟଥିତ ଠାକୁର

ରାଜନେ ସ୍ଵପ୍ନେ କହିଲେ

ମୋ ପରମ ବନ୍ଧୁ ଚୋର ନୁହେଁ ସିଏ

ମୁକ୍ତିର ଆଦେଶ ଦେଲେ ।

ବଡ଼ ବନ୍ଧୁ ଭାବେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେଲେ

ଭକତ ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି

ଭକତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା ପରା ପ୍ରଭୁ

ଭକ୍ତ ଦୁଃଖ ହରୁ ଥାନ୍ତି ।

ଭକତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା ଜଗବନ୍ଧୁ

ସିଏ ପରା ମହାସିନ୍ଧୁ

ସେ ସିନ୍ଧୁରେ ଆମେ ଛୋଟ ଲହରୀ ଯେ

ସିଏ ଆମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ ।

ବନ୍ଧୁ ଭାବେ ବନ୍ଧା ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି ଯେ

ଅନନ୍ୟ ତାଙ୍କର ଗାଥା

ଭକତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା ବୋଲି ପ୍ରଭୁ

ଦେଉ ଅଛନ୍ତି ବାରତା