ଆମ୍ର ଶାଖା

ଅହଂ ଆସିନାହିଁ ମନେ ଅଂଶ ବିଶେଷେ ଦେହ ମହାଦୃମ ।

ଲଭିଛି ଆନନ୍ଦ  ସଦା ସମ୍ପାଦି ଅନେକ ସହର୍ଚଯ୍ୟ କର୍ମ ।

ବିସ୍ତାରେ ମୋ ବାହୁ ଛତ୍ରସମ ସବୁଜପତ୍ର ଯେତେ ବହଳ ,

ଶୀତଳ ଗହଳ ଛାୟା ପ୍ରାଣୀ ମାରେ ରୌଦ୍ରେ ତାପିତ ଝାଳ।

ଦେବାଦେବୀ ଅର୍ଚ୍ଚନା ଅର୍ପଣେ, ମୋ ବିଶେଷ ସୌଭାଗ୍ଯ, 

ପ୍ରଭୁ ଆରାଧନା, ଶ୍ରୀ ଗଣେଶ କାଳେ, ସତେ ମୁଁ ଯୋଗ୍ୟ !

ଦ୍ଵାରଦେଶେ ଶୋଭନ ଶୁଭଙ୍କର କଅଁଳ ପତର ତୋରଣ ,

ଖୋଜା ହୁଏ ତେଣୁ ପରବେ ଉଚ୍ଚ ନିଚ୍ଚରେ ନାହିଁ ବାରଣ ।

ଚହଟାଇ ବଉଳ ବାସ, ମନ୍ଦମନ୍ଦ ବହେ ମଳୟ ପବନ , 

ଗାଏ ଆତ୍ମାନନ୍ଦେ କଳକଣ୍ଠ, କୁହୁତାନେ ଗୁଞ୍ଜେ ଆମ୍ରବନ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପ୍ରବାହେ ନତ ମୋ ବାହୁ, ତା ପରେ ଫଳର ଭାର ,

ଜନଶୂନ୍ଯ ରାସ୍ତାଘାଟ ବିଲବାରି, ଉତ୍ତପ୍ତ ସାରା ଦ୍ଵିପ୍ରହର।

ତୋଟା ଛାଇ, ତତଲା ଖରାବେଳ, ଠୁଳ ଯେତକ ଚୋର ,

ଉନ୍ମତ ଚୌର ଦଣ୍ଡେ ଛଟପଟ,ପଡେ ମାଡ ଟେକା ପଥର।

ରଙ୍ଗେଇ ତନରୁ ମନ ଫଗୁଣ ଫଗୁରେ ଝୁମି ଆସେ ଦୋଳ ,

ବିମାନେ ବିଜେ ରାଧାମାଧବ,କଷିଆମ୍ବ ବାସେ ଭୋଗ ଥାଳ ।

ଅସହ୍ୟ କଷ୍ଟ ବାନରସେନା ନାଟ, ଆମ୍ବ ହେଲେ ପାକଳ ,

କାଳବୈଶାଖୀ ଝଡର ବାଆ ଆହୁରି ଉଜାଡେ ମୋ ଡାଳ।

ଜୈଷ୍ଠ ଆସୁଆସୁ ହୁଏ ହାଲୁକା କମେ କାନ୍ଧେ ଫଳଭାର,

ଆସେ ପୁଣି ବାଳିକା କିଶୋରିଙ୍କ ଖେଳ ରଜ ମଉଜର।

କନ୍ୟାଗଣେ ଧରି ଦୋଳି,ତୋଟା ସାରା ଡାକେ କେଁ କଟର ,

ମହକେଇ ସହକାର ତଳ ନାଚେ ଦୋଳି ପିନ୍ଧି ଗଜରାହାର।

ନାଚିକୁଦି ହସି ଖେଳି ଡାଳେ ଆମୋଦେ ଅଭିଭୂତ ସକଳ , 

ସାର୍ଥକ ମୋ ଜୀବନ ମଣେ, ସବୁ ତ ସେଇ କାହ୍ନାର ଖେଳ ।