ରଙ୍ଗ ହୀନ ଆଜି ରତନବେଦୀ

ଭାବ ରଙ୍ଗମୟ ରଙ୍ଗିଲା ଠାକୁର

ନାହିଁ ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ

ରଙ୍ଗ ହୀନ ଏବେ ରତନ ବେଦୀ ଯେ

ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦେ ।

ରଙ୍ଗ ହୀନ ହୋଇ ବେଦନା ବିଧୂରେ

ଚାହିଁଛି ସିଂହ ଦୁଆରେ

ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ ତାକୁ ଛାଡ଼ି ଯାଇଛନ୍ତି

ସବୁ ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟତାରେ ଭରେ ।

ସିଂହାସନ ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ରୋଷ ଘର

ଆନନ୍ଦ ବଜାର ଶୂନ୍ୟ

ମହାପ୍ରସାଦର ବାସେ ମହକୁନି

ସବୁ ଲାଗେ ଯେ ଶ୍ରୀହୀନ ।

ରତନ ବେଦୀ ଯେ ବେଦନା ଜଡିତ

ଲୁହ ଢଳ ଢଳ ନେତ୍ର

କି ଜର ହୋଇଲା କାଳିଆ ସୁନାକୁ

କାହ୍ନୁ କରିଦେଲା ପର ।

ଶିରୀମନ୍ଦିର ର ଖାଁ ଖାଁ ଭାବ

ରତନ ବେଦୀ କାନ୍ଦୁଛି

ରଙ୍ଗ ହୀନ କରି କାଳିଆ ଯାଇଛି

କେବେ ଫେରିବ ଭାବୁଛି ।

ଭକତ ଭାବର ରୁ ଗୁଞ୍ଜନ ଶୁଭୁନି

ଶୁଭୁନି ଘଣ୍ଟ ମାର୍ଦଳ

ରୀତି କାନ୍ତି କଥା ମନେ ପଡ଼ୁ ଅଛି

ଚ଼କ୍ଷୁ ଝରେ ଅଶ୍ରୁ ଜଳ ।

ଶୂନ୍ୟ କୋଳ ତାର ନିରବେ କାନ୍ଦୁଛି

ନିଜକୁ ଲାଗେ ଶ୍ରୀହୀନ

ଦିନ ଲାଗେ ଯୁଗ ବାହୁନି କହୁଛି

ଫେରି ଆସ ଜୀବଧନ ।

ସେବାୟତ ଜଣେ ବୁଝାଇ କୁହଇ

ଶୁଣ ହେ ରତନ ବେଦୀ

ସାରା ବରଷ ତ ତୁମ ପାଖେ ଜଗା

ଏବେ ଅଛି ଜନ୍ମବେଦୀ ।

କାହିଁକି କାନ୍ଦୁଛ ଜାଣିନ କି ତୁମେ

ଭକତ ବାନ୍ଧବ ସିଏ

ପତିତ ଉଦ୍ଧାରେ ଜନମ ମାଟିକୁ

ଯାତରା କରୁଛି ସିଏ ।

କୁହ ରତ୍ନବେଦୀ ଜନମ ମାଟିର

ମହକ କି ଭୁଲି ହୁଏ

ଜଗତ ଠାକୁର ମାନବ ସମାଜେ

ଜୀବନ ର ବାର୍ତ୍ତା ଦିଏ ।

ମାତା ଗୁଣ୍ଡିଚା ଙ୍କ ପ୍ରତିଶୃତ କୁହ

କେମିତି ସିଏ ଭୁଲନ୍ତା

ପତିତ ଉଦ୍ଧାର ନ କଲେ କେମିତି

ମନ୍ଦିରେ ବାନା ଉଡନ୍ତା ।

ତୋ କୋଳରୁ ଯାଇ ରତନ ବେଦୀ ଲୋ

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଭକ୍ତ ତୋଷେ

ଜନମ ମାଟିରେ ମାତା ରାନ୍ଧଣାରେ

ଅପୂର୍ବ ପୁଲକେ ଭାସେ ।

ରଙ୍ଗ ହୀନ ତୋର ଚେହେରାକୁ

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ କରି ଦେଏ

ଠିକ୍ ସମୟରେ ଫେରି ଆସିବ ସେ

ମନରୁ ଦୁଃଖ କାଢି ଦେଏ ।

ସାରା ବରଷ ସେ ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ଲୀଳା ରେ

ତୋ କୋଳରେ ଥାଏ ବସି

ଏବେ ସେ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଲୀଳା କରୁଅଛି

ସ୍ମୃତି ଚାରଣ ରେ ଖୁସି ।

ତା ଖୁସୀରେ ତୁହି ଖୁସୀ ହୋଇ କରି

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଟିକିଏ କର

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ର ଫଳ ମିଠା ହୁଏ ପରା

ଏ କଥାକୁ ମନେ ଧର ।

କାଳିଆ ଫେରିବ ଭାଇ ଭଗ୍ନୀ ସାଥେ

ନ ହୁଅ ତୁ ଆନ ମନା

ରଙ୍ଗ ବି ଭରିବ ଭାବ ଗୁଞ୍ଜରିବ

ନ କର ତିଳେ ଭାବନା ।

ବେଢାରେ ଶୁଭିବ ଭକତଙ୍କ ଡାକ

ମହାପ୍ରସାଦ ବାସିବ

ରଙ୍ଗ ମାଖି ପୁଣି ସଜ ହୋଇ ଥାଆ

ରତନ ବେଦୀ ହସିବ ।