ଲୀଳାମୟଙ୍କ କୃପା

ମୋ ହାତେ ହେଇଥିବ ପରା କାହାରି କିଛି ତ ଭଲ ,

କରୁଣା ଢାଳି ହେ ଲୀଳାମୟ ତୁମଧାମେ ଡାକିନେଲ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବୀ କେତେ ଯେ ପ୍ରିୟତମ ତୁମ ହେଜିଗଲି ,

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାମ୍ନୀ ଭକ୍ତ ସଙ୍ଗେ ନେଲ ,ଦିବ୍ୟଦର୍ଶନେ ହଜିଗଲି ।

ମାଗିନାହିଁ ମାଗିବିନି ଧନ, ମାନ, ସୌଖ୍ୟ ଅଧିକ କେବେ ,

କଷ୍ଟ ଭିତରେ ଶାନ୍ତି ଟିକେ ଜୀବନେ ବୁଣି ପାରିବ ଯେବେ।

ଭାବୁଥିଲି କର୍ଣ୍ଣ ନାହଁ ଯେଣୁ ଶୁଣୁନାହଁ ମୋ ମନ ନିରାଶା ,

ଅପଲକ ନୟନେ ଦେଖୁଥାଅ ସବୁ, ଏଠି ଅଲୋଡା ଭାଷା ।

ଜନମିଲା ଦିନୁ କପାଳେ ମୋ ଯାହା ଲେଖି, ଦେଇଛ ଛାଡି ,

ତା ଠାରୁ ଅଧିକ ହେ ଜଗତନାଥ, ମାଗୁଣି ପାରିବି କି ବାଢି !

ବାଇଶିପାହାଚ ଚଢି ଦର୍ଶନ ସତେ କି ପାଇବି ଭାବି ତ ନଥିଲି,

କି ମାୟା ରଚି ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରେ କୃପା ବରଷିଲ ମହାବାହୁକୁ ମେଲି ।

ନୀଳଚକ୍ରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଚୂଳେ ପତିତପାବନ କହେ ଉଡିଉଡିକି,

ରଖିଥିଲେ ଭକ୍ତି ,ବିଶ୍ବାସ ଦେବେ ପ୍ରଭୁ ଆଶିଷ ଢାଳିଢାଳିକି।

ଅଧାରୁ ଅଧିକ ଜୀବନକାଳ ତୁମ ଭରସାରେ ଗଲାଣି ତ ସରି ,

ବଳକା ଟିକକ ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳକୁ ଦବ ନା' କିଛି ସହଜ କରି !

କଷ୍ଟ ଦେଇ ମୋତେ ପରୀକ୍ଷା ଯେତେ କଲେ କରୁଥାଅ ପଛେ,

ତୁମ ଦତ୍ତ ଜୀବନ ସଂଗ୍ରାମେ ଲଢିବାକୁ ଦେଉଥିବ ବଳ ନିଶ୍ଚେ।

ଲଢିଲଢି ସରିଯାଉ ସଂସାର ମଞ୍ଚରେ ମୋ ଭୂମିକାର ଖେଳ ,

ରହିଥାଉ କଣ୍ଠେ ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ ବୁଡିବା ଯାକେ ମୋ ବେଳ ।

ନାହିଁ କିଛି ଆଉ ମୋ ଅଭିମାନ, ଅଳି ଗୁହାରି କରିବା ପାଇଁ, 

କିଞ୍ଚିତ ଦରଶନ ଆଶେ ତୁମ ଚକାଆଖି, ରହିଥିବି ସଦା ଚାହିଁ ।