ପଶ୍ଚାତ୍ତାପ

ମା !

ତୋର ଚରଣ କମଳେ କୋଟି ପ୍ରଣାମ

କ୍ଷମାମୟୀ କ୍ଷମାଶୀଳା

କପଟତା ଭରା ସଂସାରୁ କ'ଣ ପାଇଲୁ ?

ତୋର ଅମୃତ ଦାନରେ ଏ ଜୀବନ

ତୋର ରକ୍ତ ମାଂସ ଦାନରୁ ସୃଷ୍ଟି ଏ ପ୍ରାଣ ।

ମୁଁ ଗୋଟେ ସ୍ଵାର୍ଥପର

ତୋ ସ୍ନେହ ମମତାକୁ ମୋର ଜ୍ଞାନ କାହିଁ ?

ଆଜି ବୁଝି ପାରିଲି

କାରଣ ମୁଁ ମା' ହୋଇଛି ।

ସନ୍ତାନର ପଦିଏ କଟୁ କଥା କେତେ ଯେ ଅସହ୍ୟ ,

କିନ୍ତୁ ପାଟି ଖୋଲି ପାରେନି

ନିରବ ଝଡ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ବହୁ ଥାଏ ।

ଏ ତ ସେହି ବୀଜ

ଯାହା ଆଜି ଅଙ୍କୁରିତ

ଆଗକୁ ଯେ ଅଶାନ୍ତ ଦରିଆ ପାରି କରିବାକୁ

ନହେବ କିଏ କହିବ ?

ମୁଁ ତୋର ଅବୋଧ ସନ୍ତାନ

ମୋ ଭଳି ସନ୍ତାନ, ନିଜର ସୁଖ ଶାନ୍ତି ବିସର୍ଜନ

ଦେଇ ପାଳନ କରି ମସ୍ତବଡ଼ ଭୂଲ କରିଛୁ ।

କିନ୍ତୁ ମୋତେ ସୃଷ୍ଟି କରି ସମାଜକୁ

ଏକ ଉଦାହରଣ ଦେଇଛୁ ।