ପୃଥିବୀ କହେ

ମାଆ ହବା ଟା କାଳେ ବରଦାନ,

ଏବେ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଖୋଜୁଛି କାତର ହେଇ

କିଏ କୋଉଠି ଅଛ?

ବତେଇ ପାରିବ କି ଠିକଣା ଟେ

ଗୋଟେ ଗାତ ର ପଛେ ହଉ ,

ଯୋଉଠି ପୋତି ହେଇ ପାରିବୁ

ମୁଁ ଆଉ ମୋ ଝିଅମାନେ ଏକାଠି?

ମିଛ ହାହାକାର କରନିରେ ,

ମୁଁ ଆଉ ମାଆ ନୁହେଁ ।

ନହେଲେ ଫାଟିଯାନ୍ତାନି ମୋ ଛାତି

ଗପରେ ବଖାଣିଲା ପରି ?

ଧସି ପଶି ନିଃଶେଷ ହେଇଯାନ୍ତେନି ସେ

ପିଶାଚ ତକ ଗୋଟିଏ ଭୂକମ୍ପରେ ।

ଧୂଳିସାତ୍ ହୁଅନ୍ତାନି ଧରାବକ୍ଷର ଦି ଫାଳ

ଜିଭରେ ପାଶବିକତା ଯେତେ ?

ଉଲ୍କା ପରି ଜାଳିଦିଅନ୍ତାନି

ଏ ଟିଭି ପରଦାରେ ବାରବାର

ବାରୁଦ ଭରୁଥିବା ଦୃଶ୍ୟ ସବୁର

ମୂଳପିଣ୍ଡକୁ ।

ଆତ୍ମାହତ୍ଯା କରିନିଅନ୍ତେ ଯଦି ସବୁ ଝିଅ ମୋର

ତେବେ କି କଣ ଦୁର୍ଗା ଟେ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତା ?

ସିଏ ବି ଦେଶ ବାଛି ଜନ୍ମେ,

ଯୋଉଠି ପୂଜା ପାଏ ଆଉ ଦଳିତ ହୁଏ

ଗୋଟିଏ ପେଣ୍ଡାଲରେ ।

ଆଛ୍ଛା କହିବ ତ ସେଇ ଶୂନ୍ୟ ସତ୍ତା କୁ

ଯାହାକୁ ଈଶ୍ବର ଈଶ୍ବର କହି ମଥା ପିଟୁଛ ,

ସିଏ କଣ ଛବିରେ ଖାଲି ଖୋଲା ଆଖି ର

ଖୋଳପା ମଡେଇ ପ୍ରହସନ କରୁଛି ?

ନା ଈଶ୍ବର କାହିଁକି ହେଲା ବୋଲି

ଲଜ୍ଜିତ ?

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ମାଟି ନୁହେଁ,

ମାଆ ନୁହେଁ,

କିଛି ନୁହେଁ

ଗୋଟେ ଶାପଗ୍ରସ୍ତ ପିଣ୍ଡ

ବୋଲି କହିବିନି ନିଜକୁ

କିନ୍ତୁ ପଣ କଲି ଆଉ ଧରିବିନି

ଏ ନିର୍ଲଜ ଜାତିକୁ

ଜରାୟୁରେ ମୋର ।

କେବେ ନୁହେଁ ।