ପ୍ରଣୟର ଖାରବେଳ

ତୁମ କୋଳରେ ଶୋଇ ରୁହେ

ଏଇ ଖରାବେଳେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁଦ ଶାନ୍ତିରେ ,

ସେ ଗଛ ଛାଇତଳେ , ଯେଉଁଠି

ବର୍ଷୁଥାଏ ନାଲି ନାଲି ପଳାଶ ଫୁଲ

ଆମ ସ୍ୱଗତରେ ...

ଏଇଠି ଶୋଇ ଶୋଇ

ମୋ ଆଖିରେ ତୁମେ ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀକୁ ଦେଖୁଥାଅ

ମୁଁ ତୁମ ଓଠରୁ ପିଉଥାଏ ମହୁ ,

ତୁମେ ମୋ ସମଗ୍ର ସତ୍ତରେ ପ୍ରବାହିତ ହେଉଥାଅ

ଏବଂ ମୁଁ ଅନନ୍ତ ପାଇଯାଏ ତୁମ ଭିତରେ ଲିନ ହେଉ ହେଉ। 

ତୁମ କୃଷ୍ଣକାୟ କେଶରାଶି

ଉଡୁଥାଏ ମୋ ମୁଁହ ସାରା ,

ମୁଁ ଉଡୁଥାଏ ଦିଗରୁ ଦିଗନ୍ତ

ଅନ୍ତରୁ ଅନନ୍ତ ବୁଣୁଥାଏ

ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟର ମଧୁଖରା ….

ତୁମେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖ ମୋ ଆଖିରେ

ମୁଁ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ସ୍ବୀକାର କରିଚାଲେ ମନେ ମନେ ,  

ତୁମେ ପୁଣି ମୋତେ ଲତା ପରି ତୁମ

ବାହୁରେ ଭରିନେଇ ଛବି ଆଂକି ଚାଲ

ମୋ ଦେହ ସାରା ଅନେକ ଚୁମ୍ବନେ।।

ମୁଁ ତରଳି ଯାଏ ତୁମ ଉଷ୍ମ ଚୁମ୍ବନେ

ଏଇ ଖରାବେଳଟାରେ , ବୋହିଚଲେ

ଶିରା ପ୍ରଶିରା ଦେଇ ତୁମ ଅତ୍ମାକୁ ,

ମୁଁ ହଜିଯାଏ ,ଲିନ ହେଇଯାଏ

ତୁମ ଭିତରେ ପାଇ ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ପରତ୍ମାକୁ ...

ଏବେ ତୁମେ ତୁମେ ନୁହଁ

ଏବେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ନୁହେଁ ,

ତୁମେ ଏବେ ଅନନ୍ତ ସିମା ବ୍ୟାପ୍ତ

ନୀଳ ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଆକାଶ , ମୁଁ କ୍ଷୁଦ୍ର

ଏକ ପକ୍ଷୀ ଯିଏ ଉଡୁ ଉଡୁ ହଜିଯାଏ ତୁମ ଦେହେ ।।

ଏଠି କେହିନାହାଁନ୍ତି ବାଧା କି ବିଘ୍ନ ଦେବାକୁ

ଆମେ ଏବେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ପ୍ରଣୟ କରିପାରୁ

ଜଣେ ଜଣକ ବାହୁରେ ବନ୍ଦି ହେଇ , ଛନ୍ଦି ହଇ ,

ଏବେ ଏଠି କେହିନାହାଁନ୍ତି 

ବାଧା କି ବିଘ୍ନ ଦେବାକୁ

ଏଠି ବୋହୁଥିବା ଶାନ୍ତ ଶିତଳ ପବନରେ

ଆମେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ପ୍ରଣୟ କରିପାରୁ

ଉଭୟେ ଉଭୟ୍ଂକ ମଧ୍ୟରେ ହଜିଯାଇ ।।

ମୁଁ ପଳାଶ ଫୁଲକୁ ସଜାଉଥାଏ

ପବନରେ ଉଡୁଥିବା ତୁମ ଅଲରା କେଶରେ ,

ତୁମେ ଝଲସି ଉଠ ମହକି ଉଠ 

ଅପୂର୍ବ ଏକ ଉଲ୍ଲାସରେ ।।

ମୋ ପାପୁଲିରେ ତୁମେ ତୁମ ହାତରଖି

ମୋ ଆଂଗୁଳିରେ ତୁମେ ତୁମ ଆଂଗୁଳି ଛନ୍ଦୁଥାଅ ,

ମୋ ପାଦ ଉପରେ ତୁମେ ତୁମ ପାଦ ରଖି

ସମସ୍ତ ପଥକୁ ଏକାକାର କରୁଥାଅ ।।

ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏବଂ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛି

ଆମର ସମସ୍ତ ପାଦଚିହ୍ନ ଏକାଠି ପଡିବ

ଏ ସମଗ୍ର ପୃଥୀବି ବକ୍ଷରେ ,

ଦିନରୁ ରାତିଯାଏ ,ମାସରୁ ବର୍ଷଯାଏ ,

ସୃଷ୍ଟିର ଆଦ୍ୟରୁ ପ୍ରାନ୍ତଯାଏ

ଯେଉଁଠି ଯେଉଁଠି ତୁମେ ଥୁବ ,ମୁଁ ଥିବି

ସେଇଠି ସେଇଠି ତୁମ ସାଥିରେ ।।

ଚାଲ ଏବେ ଫେରିଯିବା ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟକୁ

ଯେଉଁଠି ପୃଥିବୀ ଓ ଆକାଶ ଆଲିଂଗନ ବଧ

ଏବଂ ଯେଉଁ ଦିଗ୍ ବଳୟରେ ସୁର୍ଯ୍ୟ ହଜିଯାଏ ସବୁଦିନେ

ସେ ପଳାଶ ଗଛ ଡେଇଁ ଯାଇ ,

ସେଇ ଦିଗ୍ ବଳୟକୁ ଚାଲ ଫେରିଯିବା

ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଏକ ପ୍ରଣୟ , ଅନ୍ୟ ଏକ ମିଳନର

ହଜାର ହଜାର ଉନ୍ମାଦନାରେ ଲିପ୍ତ ହେଇ ।।