ତୁମ ବିଚ୍ଛେଦରେ

କେବେ କେବେ ନିଜକୁ 

ଏତେ ନିଃସହାୟ ଲାଗେ ଯେ 

ମୁଁ ନ ରହିଲା ପରି ଲାଗେ  

ହାତ ,ଗୋଡ , ଶରୀର 

ଛିଣ୍ଡିଗଲା ପରି ଲାଗେ,

ଆଖି ସାମ୍ନାର ପୃଥିବୀଟା 

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହେଇ ଶୂନ୍ୟରେ 

ମିଳେଇଗଲା ପରି ଲାଗେ Il 

ଯାହା ଉପରେ ଭରସା ଥାଏ 

ଭିଡ ଭିତରେ ନହେଲେ ନାହିଁ

ଏକଲାରେ ହାତ ବଢେଇବ ପ୍ରମର ,

ସମ୍ପୂର୍ଣ ଷଡଯନ୍ତ୍ର ରଚିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି 

କଣ ବୁଝି ପାରେ ଭାଷା 

ପ୍ରେମ, ମିଳନ କି ବିଛେଦର II

ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ ରୂପେ ନିଃସହାୟ 

ନା ଆଗରେ ନା ପଛରେ 

ସହଯୋଗର ପାଦଚିହ୍ନ ,

କେବଳ ଜ୍ଵଳନପ୍ରାୟ ଯାହା 

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦିଏ ,ଶରୀରରେ 

ଅଜସ୍ର କ୍ଷତ ଚିହ୍ନ II

କାହାକୁ କହିବି ମନର କଥା 

କାହାକୁ ଦେଖେଇବି ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା ,

ଆଖି କାନ୍ଦେ ,ଆଉ ରାତି ମଧ୍ୟ ପାହିଯାଏ 

ଅନ୍ଧାର ଓ ନିର୍ଜନତାକୁ ଶୁଣାଇ 

ଅସହାୟ ମନର ଅକୁହା ଗାଥା II

ମୁଁ କେଡେ ନିଃସହାୟ ଯେ

ଲୁହ ଝୁରୁଥିବା ସ୍ଵତ୍ତ୍ୱେ 

ପୋଛିବି ପାରେନି 

ଯେହେତୁ ସେ ଲୁହ ଲୁହ ନୁହେଁ

ଅନ୍ତର ଲୋହୁ ,

ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦରେ ଯେଉଁ ଦିଗେ ଚାହୁଁଛି 

ସେ ଦିଗେ ଖରାସ୍ରୋତା ହେଇ ବୋହୁ II

ମୁଁ କଣ ପରିତ୍ୟାଗ କରିବି 

ତୁମ ଲାଗି ସମସ୍ତ ସଂସାର 

ଖର୍ବ କରିନି ମୋର

ଅବାଞ୍ଛିତ ଗର୍ବ ଅହଂକାର ,

ଯାହାଥିଲା ସବୁତ ଦେଇଛି

ତୁମ ମାନ ଭଞ୍ଜନ ନିମନ୍ତେ 

ଏବେ ଯାହା ବଞ୍ଚିଛି କେବଳ

ହାଡ ମାଂସର ତୁଚ୍ଛ ଶରୀର II