ପ୍ରିୟାର ପଣତ

ମୋ ପ୍ରିୟା ପଣତ ଆଜାନୁ ଲମ୍ବିତ

ବାଜିଗଲେ ଅଙ୍ଗେ ଥରେ

ହୃଦୟେ କମ୍ପନ ପ୍ରେମେ ଶିହରଣ

ଖେଳିଯାଏ ଶରୀରରେ l

କଳା ବାଦଲରେ ଯେସନ ଚପଳା

ଘନ ଘନ ଚମକାଏ

ମୋ ହୃଦୟ ଆକାଶେ ପ୍ରେମର ସ୍ଫୁଲିଙ୍ଗ

ସର୍ବାଙ୍ଗ ଥରାଇ ଦିଏ l

ପୁଷ୍ପ ଶିରେ ଯଥା ହଲୁଥାଏ ଭୃଙ୍ଗ

ମକରନ୍ଦ ଆସ୍ୱାଦନେ

ଚହଲା ମନ ମୋ ଚହଲୁ ଥାଏଟି

ତାର ପ୍ରେମ ଉପବନେ l

ମୋ ପ୍ରିୟା ପଣତେ କୋଣାର୍କର ଚକ

ଠିକିରି କି ପାନ ପତର

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି କୁମ୍ଭ ତା ସଙ୍ଗେ ଚିଡ଼ିଆ

ମନ ମୋହି ନିଏ ମୋର l

ହେଲେ ଆବର୍ତ୍ତିତ ଗଭାରେ ଗଜରା

ଯେପରି ବଢ଼ାଏ ଶୋଭା

ନାନା କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସେ ଆଞ୍ଚଳ

ଦିଶେ ଭାରି ମନ ଲୋଭା l

ପାଟ ପିତାମ୍ବରୀ ଶାଢ଼ୀକୁ ଅଞ୍ଚଳ

ଇସତ ଗୋଲାପୀ ବର୍ଣ୍ଣ

ପଡ଼ିଗଲେ ଦୃଶ୍ୟ କଦବା ଶାଢ଼ୀରେ

ପିନ୍ଧିବାକୁ ହେବ ମନ l

ପିନ୍ଧିଲେ ସେ ଶାଢ଼ୀ ପ୍ରିୟା ସଙ୍ଗେ ମୋର

ହେବନାହିଁ କେହି ସରି

ମୋ ପ୍ରିୟା ଯେମିତି ତା ଶାଢ଼ୀ ସେମିତି

ସେତ ସ୍ଵର୍ଗ ଅପସରି l