ପ୍ରିୟାକୁ ଚିଠି

ତୁମର ମୋର ବିତିଛି ବହୁ ଦିନରାତି ।

ମନ ହୃଦୟ ଛୁଇଁଛି କେତେ ଯେ ପୀରତି ।।

ସୁଖ ଦୁଃଖ ରାଗ ରୁଷା କଟିଛି ବହୁତ ।

ମତାନ୍ତର ହେଲେ ମଧ୍ୟ ମନାନ୍ତର ନାହିଁ ତ ।।

ବିପଦ ଆପଦ ବହୁ ଭେଟିଛେ ଜୀବନେ ।

କଟି ଯାଇଅଛି ସବୁ ସୂତାକ ପ୍ରମାଣେ ।।

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ ଯେଣୁ ତୁହି ମୋର ସାଥି ।

ତୁଟାଇ ପାରେନି ମୁହିଁ ତୁମଠାରୁ ପ୍ରୀତି ।।

ଏବେ ମାଡିଆସେ ବୟସର ଅମାରାତି ।

ଧବଳ କେଶ ସୂଚାଇ ଦିଏ ମନେ ଭୀତି ।।

ଯାହାସବୁ ହୋଇଗଲା ସବୁ ଆମ ସ୍ମୃତି ।

ବେଳହୁଁ ସତର୍କ ହେବା ଜରୁରୀ ନିହାତି ।।

ଆସୁଛି କାଳ ପାଖେଇ ଟାଣିନେବ ଚୁଟି ।

ଯମପୁରେ ନର୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଦେବ ଘାଣ୍ଟି ।।

ସେଥିପାଇଁ ସାବଧାନ କରୁଅଛି ପ୍ରିୟେ ।

ମୋର ଛୋଟକଥା ମାନ ହୋଇଣ ସଦୟେ ।।

କାଳର କାଳ ଅଟଇ ସେହି ମହାକାଳ ।

ତାଙ୍କ ହସ୍ତରେ କାଳଟି ହୁଅଇ ଦୁର୍ବଳ ।।

ସର୍ବ ଦେବତା ଯାହାଙ୍କୁ ନିତିଛନ୍ତି ଧ୍ୟାୟୀ ।

ଯୋଗୀ ଋଷି ମୁନି ଯାର ପାଦେଛନ୍ତି ଲୟୀ ।।

ସେହି ଅଭୟ ପାଦରେ ଯିବାଟି ଶରଣ ।

କାଳଭୟ ନଥିବଟି ଲଭିବା ମରଣ ।।